Telenowele

Meg · Wysłany: 13:05:15 09-08-08 Temat postu:

Jesteś już w Polsce, więc może dasz się namówić na odcinek.
Moje szczere kondolencje z powodu twojej babci ;*

Dulcemogosia · Wysłany: 13:39:08 09-08-08 Temat postu:

Dziękuję Meg ;*

Odcinek już piszę

Przepraszam jeżeli będzie nudny, beznadziejny... ALe nie mam nastroju

Maite Peroni · Wysłany: 13:42:06 09-08-08 Temat postu:

Na pewno nie będzie nudny tylko fantastyczny jak zwykle

Dulcemogosia · Wysłany: 13:49:23 09-08-08 Temat postu:

Dziękuję ;*;*;*

Maite Peroni · Wysłany: 13:52:02 09-08-08 Temat postu:

Nie ma za co dziękować
To szczera prawda

Dulcemogosia · Wysłany: 14:15:17 09-08-08 Temat postu:

Jest, wierz mi że każde dobre słowo na temat telenoweli skierowane do jej autora pomaga w pisaniu odcinka

Jeszcze raz bardzo ci dziękuję ;*

Maite Peroni · Wysłany: 14:52:58 09-08-08 Temat postu:

Więc około której godziny można się spodziewać tego zapewne genialnego odcinka?

Dulcemogosia · Wysłany: 15:04:01 09-08-08 Temat postu:

emm... Teraz jestem w trakcie jego tworzenia

Myślę ze za jekieś dwie godziny

Maite Peroni · Wysłany: 15:17:26 09-08-08 Temat postu:

Więc poczekam cierpliwie jeszcze te 2 godziny

Bebe · Wysłany: 16:07:53 09-08-08 Temat postu:

Świetne odcinki przeczytałam wszystkie. Bardzo podoba mi sie podoba twoja telenowela czekam na następny odcinek.

Dulcemogosia · Wysłany: 16:09:44 09-08-08 Temat postu:

Bardzo się cieszę

że mam nowego czytelnika.
Odcinek prawie napisany

Pozdrawiam ;*

Maite Peroni · Wysłany: 16:12:03 09-08-08 Temat postu:

To super

Teraz czekam aż go dokończysz i wstawisz

Dulcemogosia · Wysłany: 16:56:27 09-08-08 Temat postu: Odcinek 6

[link widoczny dla zalogowanych]
Co bardziej boli? Ból fizyczny, czy psychiczny?
Czy bardziej boli zacięcie nożem, czy strata bliskiej osoby?
Ja na własnym przykładzie wiem, że gorsze jest to drugie...

Ivan patrzył na Victorię, próbował w myślach ułożyć sensownie całą, tak trudną, dla niego historię sprzed kilku lat...

Przed oczami miał teraz pierwszy dzień studiów.
Młody brunet szedł długim korytarzem, mijał wiele osób nie zważając całkiem na ich obecność, w jego głowie trwała wojna własnych przemyśleń...*Czy na pewno podołam w tym kierunku...W końcu nie to przecież chcę robić, ale może to pomoże mi zapomnieć...*.
W tedy nie wiedział jak bardzo się mylił...
[link widoczny dla zalogowanych]
2 lata wcześniej

- Nie mogę uwierzyć, że tak wspaniały facet, jak ty nie ma dziewczyny!- Krzyknęła Angelique.
Ivan zawstydzony spojrzał na twarz blondynki.
- Kiedy to prawda, powiem więcej, nigdy nie miałem...- Tutaj trochę skłamał, ale tamta...To tylko przelotny romans. Dziewczyna zauważyła zdenerwowanie chłopaka, uśmiechnęła się do siebie.
- Lo siento, nie wierzę w to?- Angie była mądrzejsza niż widział ją Ivan.
Chłopak opuścił głowę, aktorskim stylem.
- Przejrzałaś mnie...

Scena się zmieniła...

-Angie, kocham cię!- Powiedział szczęśliwy. Dziewczyna dała mu szanse...
Blondynka uciszyła go przykładając palec do jego ust.
- Ja ciebie też i nikt, ani nic tego nigdy nie zmieni.- Szepnęła mu do ucha, po czym namiętnie pocałowała.

Rok później

- Ivan...Obiecaj, że ułożysz sobie życie...Na nowo.- Mówiła już z trudem blondynka.
Brunetowi łzy płynęły po policzkach. Nie chciał tego! Chciał być tylko z nią! Angie dała mu wszystko, czego potrzebował!
- Angie nie. Ja chcę być tylko z tobą! Nikt nie da mi tego, co ty! Kocham cię.- Głos mu się załamał.
Dziewczyna resztkami sił otarła ręką jego łzy.
- Ja ciebie też, ale musisz mi to obiecać! Inaczej nie odejdę z tego świata w spokoju.- Tym razem to dziewczynie po policzkach spływały łzy.
- Dobrze, ale to nie będzie łatwe, ale obiecuję.- Chłopak patrzyła dziewczynie w oczy, ona tylko się uśmiechnęła, a jej ręka, która przed chwilą dotykała policzek chłopaka opadła bezwładnie...
-NIE!...

- Ivan, słyszysz mnie?- Zapytała zmartwiona Vico.
Brunet przez chwilę nie dawał znaku życia. Victoria lekko szturchnęła chłopaka.
- IVAN!!!- Krzyknęła, ten jak oparzony natychmiast się „obudził”.
- Słucham?!
- Przez dłuższą chwilę się nie odzywałeś, co się stało?- Zapytała.
Chłopak otarł łzę i spojrzał, na czerwonowłosą.
- Nic, ale chyba czas, żebym ci opowiedział o tym, co mnie boli.- Westchnął.
- W takim razie zamieniam się w słuch.- Oznajmiła z lekkim uśmiechem.
Ivan zagłębił swój wzrok w brązowych oczach Victorii...
- Byłem w przedostatniej klasie...- Zaczął opowiadać chłopak.

~~~

Tymczasem Patricia siedziała na kanapie, patrzyła na „wystawę” swoich ulubionych sukienek, krótkich bluzeczek i spódniczek. Dzisiaj miała się odbyć impreza, na którą zaprosił ją Rick.
Dziewczyna kompletnie nie wiedziała, co na siebię włożyć!
- Może ta!- Krzyknęła przykładając do siebię czarną, krótką sukienkę ze srebrnym, cienkim paskiem na biodrach.- Nie!- Odrzuciła sukienkę do reszty ubrań, które wcześniej przymierzała.
Długo nie mogła się zdecydować.

W końcu jej kłótnie z własną sobą, przerwał sygnał dzwoniącej komórki. Dziewczyna odebrała.
- Słucham?
- Pati, nasze spotkanie jest nadal aktualne?
- Oczywiście, chyba nie zamierzasz się wycofać?!- Spytała powoli tracąc cierpliwość.
- Nie, nigdy w życiu! W takim razie będę o ósmej po ciebie.
- Jasne, będę gotowa Rick.
- To do zobaczenia.
- Bye.- Krótko pożegnała chłopaka Pati.- Dziwnie się zachowuję.- Stwierdziła, po czym wróciła do rozstrzygania swojego wielkiego problemu.
- Już wiem!- Krzyknęła, biorąc do ręki czarną bluzkę na ramiączka ze srebrnym emblematem, i krótką, dżinsową, przecieraną spódniczkę, do tego czarne kozaki na wysokiej szpilce.
- Która to godzina?- Zapytała sama siebię spoglądając na zegarek.- O NIE!!! Już siedemnasta!!! A ja nie mam makijażu!- Krzyczała ganiając po pokoju, w poszukiwaniu kosmetyczki.

~~~

-... Ona była całym moim życiem. Nikogo tak nie kochałem, aż w końcu gdy miałem jej się oświadczyć ona...Zemdlała, nie mogłem jej obudzić, zawiozłem do szpitala, tam powiedzieli, że ma raka. Tam, w szpitalu poprosiłem ją o rękę, ona się zgodziła, mimo iż oboje wiedzieliśmy, że to koniec i nic nie da się zrobić...Pobraliśmy się tam, a następnego dnia, ona zmarła...- Chłopakowi załamał się głos. Victoria nie sądziła, że to aż tak poważna sprawa. Przytuliła mocno bruneta.
- Cii, już dobrze. Ona jest przy tobie zawsze...- Próbowała pocieszyć Ivana, ale on jej przerwał.
- Kazała mi obiecać, żebym sobie ułożył na nowo życie...- Mówił, teraz wcale nie był tym Ivanem, nie był mocnym nie chcącym kontaktów chłopakiem, teraz bardzo potrzebuje kogoś, kto go pocieszy...
- Bardzo ci współczuję, ale życie toczy się dalej, ona wcale nie opuściła cię na zawsze. Ona jest, tylko w innym świecie- lepszym.
-Mam tu jej zdjęcie- Powiedział wyjmując fotografię.

Kate04 · Wysłany: 17:15:51 09-08-08 Temat postu:

Śliczny odcinek

Chociaż troszkę smutny ale dobrze że Ivan opowiedział całą swoją historię Victorii
Patricia już nie wie co ma ze sobą zrobić więc umawia się z pierwszym lepszym chłpakiem ktory się nawinie

ale mam nadzieję że ona i Ivan w końcu będą razem

I jeszcze strasznie Ci współczuje z powodu śmierci babci

wiem co czujesz bo mi pół roku temu zmarła ciocia a dopiero niedawno do końca zrozumiałam że jej nie ma

Maite Peroni · Wysłany: 17:16:02 09-08-08 Temat postu:

Chciało mi się płakać jak czytałam ten odcinek
Bardzo smutny

Miałam rację odcinek jest genialny
Ivan jest wdowcem który nadal nie pogodził się ze śmiercią żony
To smutne - mogli być szczęśliwi
Czekam na nowy tak samo dobry odcinek