Telenowele

Gabriella · Wysłany: 20:35:58 10-06-08 Temat postu:

Dziękuje bardzo za dedykację;]:* przepraszam, że dzisiaj nie skomentuje odcinka, ale będę oglądać mecz, bo ja teraz to rzadko bywam, bo wszystkie meczyki oglądam;] ale po meczu, albo jutro z samego rana skomentuje dokładnie odcinek:* Buziaki:*

Marisol · Wysłany: 20:49:09 10-06-08 Temat postu:

Nie płacz, Patryczku!

Chciałam się sprawdzić w krótszych formach, bo jak do tej pory pisałam tylko tasiemce typu "Zwierciadło szczęścia". Więc wypadałoby wreszcie doprowadzić coś do końca.

LovKristi · Wysłany: 20:59:33 10-06-08 Temat postu:

Araceli12 · Wysłany: 18:07:26 11-06-08 Temat postu:

Niepowtarzalny, pięknie napisany odcinek.
I muszę stwierdzić ze uczucia i emocje jakie towarzyszyły bohaterom przelałaś na papier. Ta ''pułapka miłości'' była tak realnie i prawdziwie ze az sie wzruszyłam.
Historia milosci zakonnicy i lekarza niby zakazane a jednak zdarzyło sie, bo milosc nie wybiera milosc pojawia sie i trzeba umiec wlasciwie ja odczytac i przyjac cieszyc sie ja i smucic z zawirowan i zakretow na tej ''drodze''.
Wszystko kiedyś staje sie możliwie, pragnienie dziecka i szczescia przy boku ukochanego zwyciężyło niemal ze wszystko i mimo iż główna bohaterka została skłócona z rodzina i przyjaciółmi to wygrała bo wygrała walkę o ta jedyne szczęście i prawdziwa miłość.

Gabriella · Wysłany: 17:52:14 12-06-08 Temat postu:

Wow...
Musiałam to napisać w przed wstępie mojej wypowiedzi.
No więc tak na teraz czas na wstęp, no więc (powtarzam się, ale to dla tego, że jestem pod olbrzymim wrażeniem historii Marii Belen) chciałabym przeprosić, że dopiero teraz komentuje, ale wcześniej byłam pochłonięta szkołą i meczami, teraz znalazłam chociaż chwilkę, by skomentować twoją historię, która bardzo mnie intryguje i fascynuje.
Trzeci raz z kolei czytam telenowele, która tak bardzo mnie wciągnęła od samego przeczytania fabuły i pierwszego odcinka, że szczerze mogę powiedzieć, że czekam z niecierpliwością na kolejny.
Elias, cieszę się, że w jego roli pojawił się Juan Pablo Shuk, zważywszy, że zazwyczaj gra zimnych drani (pamiętny Fernando Escandon)
A teraz dojdę do sedna cudowna historia;] czekam na następne;]:}*

W wolnej chwili zapraszam do siebie na " Po prostu walcz. "

BlackFalcon · Wysłany: 2:14:46 13-06-08 Temat postu:

Ja nie mam slow. Swoj podziw wyrazilam juz w mailu, ale naprawde, to po prostu jest piekne. Mozna sie poplakac, wzruszyc, ale i miec nadzieje, ze kazdy z nas kiedys bedzie (lub - jesli jest - pozostanie) szczesliwy w milosci. Ja osobiscie czekam na odcinek 4, ale jestem za tym, by po 10 odcinkach napisac 10 kolejnych, po 1 dla kazdej postaci, jak im sie potoczyly dalsze losy.

Lilijka · Wysłany: 9:59:26 13-06-08 Temat postu:

Pierwszy odcinek cudowny

Jeszcze tylko 9

Zwierciadło Szczęścia to nie tasiemiec.. tzn.. no może trochę xDDD Ale to moja ulubiona telka i nie może się skończyć !

A wracając do Pułapek - już nie mogę się doczekać newu

LovKristi · Wysłany: 14:11:09 13-06-08 Temat postu:

Tylko kiedy będzie ten new?

Lizzie · Wysłany: 18:49:07 13-06-08 Temat postu:

Śliczny odcinek

przepraszam, że dopiero teraz komentuję...
Historia jak z bajki, Maria Belen wiele ryzykowała, bo przecież znała Eliasa od niedawna, ale jak widać opłaciło się

W prawdziwym życiu jednak pewnie wielu mężczyzn uległo by innej...
Ale bardzo mi się to podobało i czekam na kolejny odcinek

Marisol · Wysłany: 20:46:36 13-06-08 Temat postu:

Skoro tak mnie poganiacie...

Dziękuję za wszystkie komentarze i serdecznie pozdrawiam wszystkich moich kochanych Czytelników.

A teraz ze specjalną dedykacją dla Patryka zwanego Kyrtapem

Odcinek 2-Rodrigo

Rodrigo-Francisco Gattorno

Azucena-Giovanna Antonelli

Rosa-Victoria Ruffo

Sergio-Salvador del Solar

Piosenka odcinka: Pedro Fernandez-Laberintos de pasion

Trudno jest żyć, mając sławę podrywacza i pogromcy damskich serc. Ale Rodrigo jakoś nigdy tego nie zauważył.
Sypiał, z kim chciał, gdzie chciał i kiedy chciał. Żadna mu nie odmówiła. Nawet najbardziej religijna i prostoduszna dziewczyna w całej wiosce, Azucena, nie oparła się mu. Co prawda wymagało to od niego pewnych starań i nakładu pracy, ale efekt był wart swojej ceny.
Tak więc wiódł swoje przyjemne i nieskomplikowane życie aż do dnia, gdy pod progiem jego hacjendy nie pojawił się dziwny koszyk z napisem „Don Rodrigo Velasquez”.
Ranczer zsiadł z konia, by zbadać znalezisko. Jakież było jego zdziwienie, gdy zamiast spodziewanych owoców i warzyw, które często przynosili mu pracownicy, znalazł w nim… Słodko śpiące niemowlę!
-Sergio!-zawołał zarządcę-Czyje to dziecko?!
-Nie wiem-odpowiedział pracownik-Chyba pana!
-Moje?! Jakim cudem?!
-No cóż…-zmieszał się Sergio-Wszyscy wiemy, że nie stroni pan od kobiet… No i ten napis na koszyku… A poza tym proszę spojrzeć na tego malca. Jest identyczny jak pan na tych zdjęciach na kominku w salonie!
Rzeczywiście, Rodrigo trzymał w domu swoje zdjęcia z wczesnego dzieciństwa, a to maleństwo było ich żywym odbiciem.
-A gdzie jest jego matka?-zapytał.
-Przepraszam szefie, ale to już chyba pan powinien najlepiej wiedzieć!-Sergio wrócił do obowiązków.
Rodrigo niewątpliwie był draniem, ale nie takim, by zostawić niemowlę w koszyku pod progiem hacjendy. Wziął je więc na ręce i zaniósł do domu. Gdy jego gospodyni, Rosa, zobaczyła maleństwo, o mało nie oszalała ze szczęścia.
-W końcu się pan ustatkuje!-krzyknęła-A gdzie jego mama?
-Może ty mi powiesz?!-Rodrigo był wściekły-Nawet nie wiem, czyje to dziecko!
-No jak to czyje?! Pańskie!-dla Rosy było to oczywiste. ZBYT oczywiste, ale Rodrigo zaślepiony złością nie zwrócił na to uwagi.
-Zajmij się nim-zakomenderował.
-Jak pan sobie życzy.
Rosa spełniła polecenie pracodawcy i przez trzy dni z oddaniem zajmowała się chłopcem. Rodrigo prawie do niego nie zaglądał, a jeśli już, to tylko na krótką chwilę, i nawet nie dotykał kołyski. Ale widać było, że się łamie.
Czwartego dnia Rosa nagle źle się poczuła.
-Musi odpocząć.-oświadczył lekarz-Powinna na jakiś czas udać się do swoich dzieci do miasteczka, tak się nią zajmą.
-A dziecko?!-oburzył się Rodrigo.
-No cóż, w końcu jest pańskie. Skoro sprowadził je pan na ten świat, zresztą nie bez własnej przyjemności, proszę się nim zaopiekować!-uśmiechnął się ironicznie lekarz i wyszedł.
To był już szczyt! Wszyscy naokoło wmawiali Rodrigo, że to jego syn, choć on nie miał co do tego żadnej pewności. A teraz jeszcze miał zostać niańką tego dziecka! Tego już za wiele!
Pierwsza noc była katorgą. Malec płakał i nie mógł spać. W końcu umęczony Rodrigo wziął jedną z butelek przygotowanych przez Rosę, wsadził dziecku do ust i zaczął śpiewać. O dziwo, chłopiec usnął po kilku minutach. Gdy rankiem właściciel chciał objechać swoje włości, Sergio oznajmił mu, że dziecko płacze i musi natychmiast się nim zająć.
-Chyba ma mokro…-napomknął nieśmiało zarządca.
-Że co?!-Cierpliwość Rodrigo była już na wyczerpaniu.
-No… Musi mu pan zmienić pieluszkę!
Załamany Rodrigo mocował się z pampersem półtorej godziny. W końcu po konsultacjach ze wszystkimi pracownikami hacjendy, kucharką i sprzątaczką skończył przewijać dziecko. Wtedy chłopczyk, znużony czekaniem znów ją zmoczył i całą operację trzeba było zaczynać od nowa.
-Mam dość!-krzyknął wieczorem Rodrigo-Czy jest w tym przeklętym miasteczku ktoś, kto pomoże mi zająć się tym dzieciakiem?!
-Znam jedną dziewczynę, która by się nadawła…-podpowiedział Sergio.
-To przyprowadź mi ją! Choćby zaraz!
Jakież było zdziwienie ranczera, gdy następnego ranka w salonie ujrzał… Azucenę!
-Dawno cię nie widziałem…-wyszeptał po chwili milczenia.
-Kłopoty ze zdrowiem-odpowiedziała dziewczyna, nie patrząc mu w oczy.
-Zajmiesz się dzieckiem?-zapytał.
-Mogę co najwyżej panu pomóc-odpowiedziała-W końcu to pana syn.
-No tak…-westchnął Rodrigo-Wszyscy mi to powtarzają! A gdzie jest jego matka?!
-Niedługo się pan dowie-odparła tajemniczo Azucena i poszła do dziecka.
Rodrigo był pod wrażeniem, z jaką łatwością i przyjemnością zajmowała się chłopcem. Zmieniała mu pieluszki, karmiła, śpiewała piosenki, usypiała, bawiła się z malcem…
-Byłabyś wspaniałą matką-powiedział w końcu-Widzę w oczach tego dziecka coś… Twojego…-spojrzał na nią czule.
-Słucham?-wyjąkała Azucena i spuściła wzrok.
Rodrigo już chciał ją pocałować, gdy ona odwróciła głowę i powiedziała:
-Trzeba dać mu jakieś imię.
Ranczer zasępił się. Pierwszy raz kobieta mu się oparła!
-Może… Juan…-wymienił pierwsze imię, które przyszło mu do głowy.
-Też o nim myślałam.-odparła dziewczyna.
-Co ty masz wspólnego z tym dzieckiem?-mężczyzna spojrzał na nią podejrzliwie.
-Nic…-spuściła wzrok-Opiekuję się nim. I tyle.-odeszła szybko.
Rodrigo pierwszy raz w swoim życiu nie przespał nocy. I to nie przez dziecko. Przez kobietę.
Następnego dnia Azucena unikała go, jak mogła. Tak samo było przez kolejne dwa tygodnie. W końcu Rodrigo zdobył się na desperacki krok.
Pojechał do miasteczka i kupił pierścionek z największym diamentem, jaki spotkał. Gdy wrócił na hacjendę, Azucena karmiła małego Juana.
-Słodko z nim wygądasz…-powiedział.
Nic nie odpowiedziała, tylko mocniej przytuliła dziecko.
-Wiesz…-zaczął Rodrigo-Dużo ostatnio myślałem, i… Jesteś dla Juanita jak matka… Postanowiłem zrobić testy DNA, i jeśli to moje dziecko… To chcę, żebyś została jego mamą…
-Robisz to tylko dla niego!-oburzyła się Azucena.
-Nie!-wybuchnął Rodrigo-Robię to, bo się w tobie zakochałem jak ostatni kretyn! Nie mogę bez ciebie żyć!-klęknął przed Azuceną-Zostań moją żoną, stwórzmy prawdziwą rodzinę, dajmy małemu rodzeństwo, ciepło, miłość… Ale przede wszystkim dajmy sobie szansę, Azuceno. Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie zmieniłaś. Nie jestem w stanie spojrzeć na żadną inną. Liczysz się tylko ty. Kocham cię!
Wzruszonej dziewczynie z oczu popłynęły łzy.
-A mama Juana?-wyszeptała.
-Nie wiem, kim jest kobieta, która mogła porzucić tak cudowne maleństwo. Ale będę walczyć o swoje dziecko!-zapewnił z mocą.
-To… Powiem ci…-przez łzy Azuceny zaczął prześwitywać uśmiech-To ja jestem jego mamą…
Rodrigo zaniemówił.
-Czemu… Czemu nic nie powiedziałaś?!-krzyknął zszokowany.
-Bo wtedy spławiłbyś mnie jakąś sumą i nie chciał znać… A ja chciałam, by mój synek miał ojca…-wyszeptała-Poza tym… Kochałam cię jak głupia, choć mnie uwiodłeś… I nie mogłam o tobie zapomnieć…
-A teraz już nigdy więcej się nie rozstaniemy!-zapewnił ją Rodrigo.
Wesele było huczne, a rok później mały Juan otrzymał w prezencie gwiazdkowym dwójkę rodzeństwa: braciszka, któremu dano na imię Sergio, i siostrzyczkę ochrzczoną Rosita.

BlackFalcon · Wysłany: 21:05:40 13-06-08 Temat postu:

A oto moj ulubiony (jak na razie

odcinek, w ktorym malenstwo podbija serce nie tylko Rodriga (jak ja lubie to imie! Po Rodrigo z "Pauliny", ktorego gral Buquet

), ale i moje. A ta telcia to juz calkiem moje serce zdobyla - Marisol, blagamy, to musi miec wiecej, niz tylko 10 odcinkow i to nie tylko wzgledu na 4 ;D. Kto jest za petycja, by potem napisac 10 "dalszych losow"?

.

Justynaa · Wysłany: 22:15:10 13-06-08 Temat postu:

Świetne odcinki

Ja jestem za
10 odcinków to stanowczo za mało jak na taką
świetna telke
pozdrawiam :*

Adusia · Wysłany: 8:37:32 14-06-08 Temat postu:

Chcemy, żebyś zrobiła z tego takiego porządnego tasiemca

Lilijka · Wysłany: 10:01:22 14-06-08 Temat postu:

A mi się podoba to, że będzie 10 odcinków

To czyni telkę taką niezwykłą

Drugi odcinek jeszcze lepszy od pierwszego

Typowy Don Juan z żoną i dzieckiem

Czekam na new

Kyrtap1993 · Wysłany: 10:32:05 14-06-08 Temat postu:

Och! Ado, dziękuję Ci za ten piękny odcinek i za moją ukochaną Giovannę :*:*
Rodrigo to był niezły playboy, widać, że chyba najwięcej odziedziczył po ojcu, Don Calixscie

Ale jak widać, serce dziecka rozmiękczy nawet największego i najbardziej zatwardziałego przeciwinika miłości

Dzieci są niemożliwe, tak bardzo działają na psychikę ludzi, wystarcyz jeden uśmiech, żeby wszystkie smutki mineły. Azucena miała świetny pomysł z tym, aby posłać Rodrigowi jego prawdziwe dziecko i aby ten zmuszony był nią się zająć, a później wynając Azucenę, pokochac ją i stworzyć z nią rodzinę. Przypomina mi to trochę "Tylko mnie kochaj" z tą różnicą, że Twoje jest o NIEBO lepsze

Czekam z niecierpliwością na newiik... aj, zostało juz tylko 8 odcinków

Jestem za innymi, aby zrobić jakąś kontynuację, bo 10 odcinków to stanowczo za mało