Telenowele

Vondynizer · Wysłany: 23:04:47 02-09-09 Temat postu:

No niestety, tak czasem bywa... choć i tak warto szukać osób, które potrzebują takiej pomocy. Nie wiadomo, kiedy taką osobę spotkasz...

Gabriella · Wysłany: 22:35:13 03-09-09 Temat postu:

Ja byłam wolontariuszem.

Dulce Maria · Wysłany: 17:04:32 04-09-09 Temat postu:

zakamari nie wiadomo..; ] Chciałabym być wolontariuszką w szpiatlu.. nie mówiąc o moim marzeniu pracowania tam.. ale w sumie wiem że nie mam szans to wybrałam dekoratorstwo wnętrz na dzien dzisiejszy..;p

Gabriella · Wysłany: 10:11:42 05-09-09 Temat postu:

Czemu nie wierzysz w siebie?

Natalia · Wysłany: 11:25:51 05-09-09 Temat postu:

Nie wiem czy słyszeliście kiedykolwiek ,ale istnieje taki
przepiękny wiersz na temat śmierc i odchodzenia

Jest niesamowity

nie ma chyba nic piękniejszego,

Mary Elizabeth Frye.
"Nie stój nad mym grobem i nie roń łez..."

Nie stój nad mym grobem i nie roń łez.
Nie ma mnie tam; nie zasnąłem też.

Jestem tysiącem wiatrów dmących.
Jestem diamentowym błyskiem na śniegu lśniącym.
Jestem na skoszonym zbożu światłem promiennym.
Jestem przyjemnym deszczem jesiennym.

Kiedy tyś w porannej ciszy zbudzony,
Jestem ruchem - szybkim, wznoszonym,
Ptaków cichych w locie krążących.
Jestem łagodnym gwiazd blaskiem nocnym.

Nie stój nad mym grobem i nie roń łez.
Nie ma mnie tam; nie zasnąłem też.
Nie stój nad mym grobem i nie płacz na darmo.
Nie ma mnie tam. Ja nie umarłem.

Vondynizer · Wysłany: 15:46:11 05-09-09 Temat postu:

piękny ejst ten wiersz i bardzo poruszający. kiedyś go czytałam i do dziś mnie porusza.

Gabriella · Wysłany: 12:02:36 07-09-09 Temat postu:

Wiersz poruszył moją duszą

Carlisle Ott · Wysłany: 17:37:27 07-09-09 Temat postu:

Ten wiersz cudowny, ale jakże smutny

Zwłaszcza, że dzisiaj mam urodziny

Vondynizer · Wysłany: 23:14:05 08-09-09 Temat postu:

takie wiersze dają na prawdę do myślenia... pokazują w piękny sposób jak kruche bywa życie ludzkie. jak w jednej chwili możemy wszystko stracić. autor pokazał nam swój światopogląd i własną opinię o emocjonalnej egzystencji wśród społeczeństwa...

Gabriella · Wysłany: 11:33:42 11-09-09 Temat postu:

Zgadzam się

Vondynizer · Wysłany: 23:44:42 14-09-09 Temat postu:

jak miałam ten wypadek- dziękowałam Bogu, że mnie uratował.

ale ostatnio.. chcę umrzeć. i to an poważnie. nigdy niczego takiego nie czułam, boję się. na prawdę się boje, ze zrobię coś głupiego...

Jenny. · Wysłany: 15:01:55 16-09-09 Temat postu:

Że popełnisz samobojstwo ? probowalam i co ? jakos nie boję się śmierci... mozecie sobie pomyslec ze nie mam uczuc.. ale jak slysze przewaznie ze ktos umiera jakos nawet plakac mi się nie chcę..

Vondynizer · Wysłany: 15:54:51 16-09-09 Temat postu:

ja raz próbowałam, ale lekarze raz w życiu się wykazali i mnie uratowali... nie wiem,czy to dobrze, czy źle. pewnie wielu rzeczy bym nie przeżyłam, ale z drugiej strony... różnie to czasem jest.

ja czasem mam wrażenie, że po drugiej stronie jest lepiej. i nie boję się. ale wiem, ze moich bliskich to zrani... choć czasem wydaje mi się, ze mają mnie totalnie gdzieś.

Elle · Wysłany: 16:09:47 16-09-09 Temat postu:

wiem, ja tez tak czasami mam ze czuje sie cholernie samotna, ze nkit sie mna nie interesuje ale nigdy nie myslalam o samobojstwie. nawet nie wiem czy bylabym do tego zdolna

Sonrisa · Wysłany: 18:28:10 16-09-09 Temat postu:

Pewnego razu byłam, tak załamana, iż przez kilka sekund myślałam czy faktycznie nie byłoby najlepiej, gdybym się zabiła. Pamiętam, iż byłam wtedy w pobliżu mostu (aż 1,5 metra nad ziemią!). Ale zamiast z niego skakać poszłam pod kościół i zaczęłam się modlić, choć nie wierzę w Kościół i nie odwiedzam świątyń. No cóż, z tym mostem to był niesamowicie durny pomysł. Dobrze, że mam, choć trochę zdrowego rozsądku (pomijając fakt, iż gdybym nawet skoczyła, to spadałabym przez jedną milisekundę, a wylądowałabym w miękkim mule).
Jeśli chodzi o strach przed śmiercią, to się jej nie boję. Nie swojej. Jednakże nie mogę sobie wyobrazić, jakby mógł funkcjonować świat, gdyby nie byłoby juz na nim pewnych bliskich mi ludzi. Na razie moi przyjaciele i rodzina żyją, więc nie wiem, jak bym, się zachowała, gdyby ktoś z nich "odszedł".
Aktualnie rozpaczałam po śmierci Patrick'a Swazey'a, jedynie, dlatego, że onegdaj zagrał w moim ulubionym filmie.

Wprost ubóstwiam zwierzać się obcym ludziom!