Telenowele

Angelica · Wysłany: 21:02:23 19-09-10 Temat postu:

fotki

natalia** · Wysłany: 23:46:43 19-09-10 Temat postu:

oj świetne foteczki

roksi 20 · Wysłany: 23:57:18 19-09-10 Temat postu:

Prześliczne są te fotki jejku jak ja uwielbiam Cathy.

Maitexoxo · Wysłany: 10:05:24 22-09-10 Temat postu:

jest piękna, gra cudownie

Angelica · Wysłany: 23:00:26 24-09-10 Temat postu:

fotki

natalia** · Wysłany: 12:37:21 27-09-10 Temat postu:

przesliczna sesja

roksi 20 · Wysłany: 13:36:47 27-09-10 Temat postu:

Catherine Siachoque

Data urodzenia: 21/01/1972
W Zone Romantica znany z: Kraina namiętności
SPECJALNOŚĆ: Podstępne żmije i obłąkane morderczynie
Najkrócej: Nie korzystam z promptera!

Jej rekord to 12 uśmierconych osób w jednym serialu (La Venganza z Gabrielą Spanic i Jose Angelem Llamasem). Najczęstsza liczba trupów – trzy, średnia trupów w telenowelach, w których zabijała – sześć. A zaczynała tak słodko i delikatnie: była primadonną…

Urodziła się w Bogocie jako Maria Alexandra Catherine Siachoque Gaete. Skończyła szkołę baletową, po której przez pięć lat była solistką w Compania Colombiana de Ballet Clasico. W 1990 zadebiutowała w teatrze, w musicalu Sugar. Po kilku kolejnych musicalach zaproszono ją na casting do serialu. „Nigdy nie myślałam o telewizji, od dziecka chciałam być, i byłam, tancerką. Ale pomyślałam, że skoro odważyłam się śpiewać, to telewizja będzie po prostu jednym doświadczeniem więcej. Moja gra spodobała się innym, a mnie spodobało się aktorstwo. To coś zupełnie innego niż taniec, choć taniec to aktorstwo bez słów” – mówiła Catherine w wywiadzie w kwietniu 2010.
Telewizyjnym debiutem aktorki była telenowela Sobrevivir (1995). Za rolę Perli dostała dwie nagrody dla aktorskiego odkrycia roku. I nagrody stały się standardem przy niemal każdej kolejnej telenoweli Siachoque. Niektóre z nich to: La Sombra del deseo (1995), Las Juanas (1997, tu zagrała jedną z pięciu tytułowych Juan – słodką zakonnicę), Amantes del desierto (2001, uśmierciła tu dziewięć osób), Te voy a ensenar a querer (2004, sześć trupów), Meandry miłości (2007, trzy trupy), Sin senos no hay paraiso (2008 – tu zagrała matkę z nizin społecznych, która pracą i szlachetnością charakteru osiąga życiowy sukces ), Gdzie jest Elisa? (2010, trzy trupy).

Jej Marcia w Krainie namiętności (tak, tu też będzie mieć krew na rękach!) znalazła się w gronie 25 niezapomnianych czarnych charakterów magazynu „People en Espanol”. „Łotrzyce muszą być uwodzicielkami zdolnymi manipulować i amantem-protagonistą, i wszystkimi innymi postaciami. Prawda jest taka, że tzw. wiodący czarny charakter konkuruje z parą głównych bohaterów jak równy z równym” – mówiła w wywiadzie. – „Nie zgadzam się jednak z opinią, że jeden aktor może decydować o sukcesie czy porażce telenoweli. To złożony organizm, jeśli coś jest pomyślane źle, to jeden aktor, choćby to był Robert De Niro, całej produkcji nie uratuje”.

Od 10 lat ma kontrakt na wyłączność z Telemundo, mieszka w Miami, a na pytania o Hollywood odpowiada: „Nie, zupełnie nie. Interesuje mnie kino, ale hiszpańskojęzyczne, także dla odmiany. Odmianą była już przeprowadzka do Miami, bo to inna, bardziej międzynarodowa ekipa niż w Kolumbii, trochę inny język, ale Telemundo to Telemundo, ma określony styl i tego się trzeba trzymać. Jeśli dostanę sensowną propozycję udziału w filmie pełnometrażowym, na pewno z niej skorzystam” – mówiła w kwietniu 2010 dodając, że od kilku lat marzy też o powrocie na scenę w jakimś musicalu, ale zwyczajnie nie ma na to czasu.
Choć standardem w Telemundo jest czytanie tekstów z promptera, Catherine tego nie robi: “Nie lubię, nie umiem, denerwuje mnie. Tracę przez to mnóstwo czasu, bo czasem muszę się nauczyć tekstu do 40, 50 scen z dnia na dzień, ale kiedy widzę prompter, wyłącza mi się pamięć i koncentruję się nie na grze, a na czytaniu. Oczywiście nie potępiam kolegów, którzy z tej metody korzystają, to po prostu inny styl pracy i tyle”.

W lipcu 1999 Catherine wyszła za Miguela Varoniego, aktora, który znalazł się na liście 25 mas bellos (najpiękniejszych latynoskich mężczyzn) miesięcznika „People en Espanol” w 2009. W tym samym roku Siachoque trafiła na listę 50 mas bellos (najpiękniejszych Latynosek i Latynosów) tego samego pisma. Razem zagrali w czerech telenowelach: Las Juanas, La combra del arco Iris (1998), Te voy a ensenar a querer i Sin senos no hay paraiso. I nie, przystojny Varoni nie jest zazdrosny o swą piękną żonę – choć oboje są o zazdrość często pytani. „Przez 10 lat małżeństwa rozmawialiśmy na ten temat raz, kiedy kręciłam pierwszą telenowelę w Telemundo i stało się jasne, że zagram w kilku scenach łóżkowych z różnymi partnerami. Mnie to trochę krępowało, ale Miguel powiedział: ‘to nie ty decydujesz o moralności swojej postaci, masz pracę do wykonania i tyle’. Gdybym się z tym nie zgodziła, musiałabym zmienić zawód” – mówi Catherine. Dodaje, że choć czasem nawzajem dają sobie zawodowe rady (tylko, gdy to drugie poprosi), na co dzień z mężem dbają o swe kariery niezależnie od siebie.
Wychodząc za Miguela Siachoque zyskała teściową – nie byle kogo, bo samą Teresę Gutierrez, ikonę aktorstwa, na której grze uczyły się zawodu całe pokolenia aktorek w Kolumbii. Polscy widzowie oglądali ją jako bardzo starszą panią, markizę w Zorro, wcześniej zagrała jednak dziesiątki ról zarówno szlachetnych kobiet z charakterem, jak i bezwzględnych łotrzyc; w melodramatach i komediach. „Była dla mnie wzorem i przykładem poważnego podejścia do pracy. Zawsze znała tekst, była przygotowana do zdjęć, pojawiała się na planie o czasie, wiedziała, dlaczego i po co tam jest. Nigdy nie uprawiała chałtury, nawet w małych rolach była wielka. Była też bardzo wymagająca wobec współpracowników. Zagrałyśmy razem raz - w La guerra de las rosas (1999)” – mówiła Siachoque w miesiąc po śmierci teściowej, która zmarła w marcu 2010 w wieku 82 lat.

I jeszcze kilka krótkich pytań do Catherine. Ulubione filmy? Skazani na Shawshank i Fisher King. Co symbolizuje słowo aktor? „Uczucia”. Jak się czujesz, kiedy grasz? „Bogata”. Ulubiona potrawa? Sushi. Siachoque nie stosuje żadnej diety, nie chodzi do siłowni. „Jestem szczupła, bo mam dobre geny, w dodatku od dziecka tańczyłam, więc moje ciało przyzwyczaiło się szybko spalać. Owszem, kiedy byłam tancerką, musiałam czasem walczyć o wagę, ale bardzo wtedy cierpiałam i do dziś nienawidzę wszelkich diet. A jeśli przestanę być tak naturalnie szczupła? Cóż, jestem Latynoską, muszę mieć trochę ciała tu i ówdzie!”.