Telenowele

Lizzie · Wysłany: 19:14:05 04-02-10 Temat postu:

Lili, właśnie, brak partnera miałam na myśli

Wiem co znaczy utożsamianie, machnęłam się pisząc to ;D
Od dzieciństwa mam problemy z przekazaniem swoich myśli odpowiednimi słowami

Ale teraz już każdy rozumie, mam nadzieję

Ja też znowu nie jestem, aż tak samotna, mam normalną rodzinę, żebyście czegoś nie myśleli, ale to nie to samo co osoba w moim wieku i jakoś nie lubię rozmawiać z rodzicami, zresztą rozmawiaj tu, kiedy mama widząc, że mam problem pociesza mnie jak 5-letnią dziewczynkę...

Lilijka · Wysłany: 21:10:36 04-02-10 Temat postu:

Heheh, spoko, ja za to mam małego bzika na punkcie poprawnego wysławiania się ;D A sama często nie potrafię wyrazić tego, co czuję.

Dobrze, że masz normalną rodzinę, to na pewno jest bardzo ważne... ja tego nie mam i nigdy nie miałam, ale w sumie nie czuję się z tym źle... był czas, kiedy dom był dla mnie koszmarem, kiedy nie wiedziałam, gdzie mam wracać po szkole, bo do własnego mieszkania zwyczajnie się bałam... oparcie miałam w dziadkach, więc samotna zupełnie nie byłam, istniały też jakieś koleżanki, więc wiem, że nieposiadanie partnera i całkowity brak oparcia w rodzicach nie jest tragedią, o ile możemy liczyć na kogoś innego jeszcze...

Dulce Maria · Wysłany: 22:05:22 04-02-10 Temat postu:

Rodzinę mam - może nie zwierzam się im etc. ale kocham ich i nie mam żadnych problemów z nimi.
Przyjaciół mam - choć ostatnio brak czasu też.
Znajomych mam - spędzam z nimi czas.
Chłopaka nie mam - ale nie chce teraz mieć.
Niby nie jestem samotna, niby mam to wszystko co chcę, co jest potrzebne. Ale gdzieś w głębi czuję się tak dziwnie. To takie trudne, nie czuję tego w głowie, nie wmawiam sobie tego. Czuję to w sercu, we wnętrzu mnie czy chodzi o dorastanie, ja w to wątpię, wiem jak było gdy dorastałam i wbrew wszystkiemu myślę że przeszłam już to, chyba że się mylę.
Po prostu czuję się niezrozumiana, i czuję tą beznadzieję. Marzy mi się coś więcej w życiu niż tylko moja mała wioska i spotkania ze znajomymi. Wiem że jestem może jeszcze młoda, ale mam dość tej monotonni, czuję jak marnuje mi się życie, kocham moje życie i chcę żyć, ale inaczej. Mam ochotę zrobić coś co by mi na to pozwoliło, dać się ponieść chwili. Korzystać z niego jak najbardziej, nie w sensie alkohol, narkotyki. Chodzi mi o śmiech, robienie rzeczy, które będą sprawiały mi radośc i innym. Mam ochotę wziąć kilka rzeczy, przyjaciółke i ruszyć przed siebie. Spróbować znaleźć coś więcej.

Gabriella · Wysłany: 23:27:45 04-02-10 Temat postu:

Ja mam 19 lat i nie jestem samotna, więc nie będę się wypowiadać

Ja nawet lubię swoją chwilową samotność

W końcu nie zawsze jestem z Tomkiem.

Leyla · Wysłany: 0:50:31 05-02-10 Temat postu:

Dulce Maria · Wysłany: 12:32:30 05-02-10 Temat postu:

Kto mi broni.
I tu się zaczyna, że ja mam wszystko zaplanowane, ferie, wakacje, każdy wolny dzień.
Moja siostra zaczęła pracę, a ze mnie robią niańkę. Kocham Kubusia, ale ja mam własne życie, szkoda że oni tego nie pojmują.
Moje ferie w tej chwili wyglądają tak. Wstaję o 8, zajmują się dzieckiem i sprzątam cały dom [ mama też w pracy] o 16 kończę. szkoda że już nie mam siły na nic wtedy.
Kiedyś w towarzystwie słynęłam z mojego szaleństwa, że tak powiem. Każdy wiedział, że lubię szaleć, bawić się, dać się ponieść chwili, a teraz, jestem jak jakąś kura domowa. Zresztą ja od jakiegoś roku już tak mam, jakbym straciła moje dawne życie, gdzie nie było ograniczeń, trochę przez siebie, ale teraz tracę je do końca, dopiero od nie dawna czuję jak bardzo za nim tęsknię. Może nie tak za nim, jak za czymś co da mi siłę i chęci.
Moja przyjaciółka w życiu by nie pojechała, tu jest ten problem, ona ma takich rodziców, że jpd ;/ w życiu by jej nie puścili.

Pulek · Wysłany: 11:46:48 06-02-10 Temat postu:

Gabriella · Wysłany: 12:51:15 06-02-10 Temat postu:

Ja lubię swoją samotność, to mój prywatny azyl myśli.

Vondynizer · Wysłany: 13:28:05 06-02-10 Temat postu:

Pulek · Wysłany: 16:18:15 06-02-10 Temat postu:

I dokladnie o to w tym wszystkim chodzi. Nie trzeba wydac na taki wieczor kupy kasy a w zaleznosci od muzyki, filmu, delikatnego wystroju mozna byc zupelnie gdzie indziej

Cos jak "Neverland" (p.s widzial ktos film "finding Neverland"?

)

Notecreo · Wysłany: 17:36:02 06-02-10 Temat postu:

Ja jestem jeszcze kilak alt starsza od Pulka i powiem wam, że takie poczucie obcości, samotności czy niezrozumienia jest naturalne w wieku dojrzewania, a znowu dojrzewanie nie kończy się w wieku 18- 19 lat (może fizyczne tak, ale emocjonalne i społeczne później). Mam o tyle dobrze, ze zachowały sei moje pamiętniki, które pisałam w wieku lat 15, a także te, które pisałam mając lat 19-20 i z perspektywy czasu widzę, że mimo, iż wtedy uważałam się za dorosła, wcale taka nie byłam i wiele z moich złych nastrojów, dołów, "depresji" były tylko moimi wymysłami, sama potrafiłam z g... zrobić granat. Gdy miałam 19 lat, to doświadczyłam takiej samotności bardziej dosłownej, bo mieszkałam sama na stancji, na osiedlu dość oddalonym od centrum, bez internetu rzecz jasna, bo to było kawal czasu temu i nieraz zdarzało się, ze przez cały weekend nie miałam do kogo buzi otworzyć (komórki były wtedy drogie, więc nie mogłam sobie pozwolić na dłuższe rozmowy z rodziną). Z jednej strony to było trudne, bo mogłam liczyć wyłącznie na siebie (właścicielką mojego domu nie była zbyt sympatyczną osoba no i mieszkała na innym pietrze, z drugiej strony zaś miałam czas aby pobyć sama ze sobą i trochę się zaakceptować, nie patrzeć na siebie wyłącznie przez pryzmat drugiej osoby, nie grac kogoś, kim nie jestem. Od tego czasu nie boje się
samotności i nie uważam jej za zło konieczne i nie mowie tu wcale o samotności pojmowanej jako brak partnera, tylko takiej bardziej wszechogarniającej.

Vondynizer · Wysłany: 20:12:38 06-02-10 Temat postu:

Notecreo · Wysłany: 0:52:45 07-02-10 Temat postu:

Moim zdaniem prawdziwa samotność sprawia, ze później bardziej doceniamy ludzi i przestajemy podchodzić do swoich bliskich jak do kogoś, kto nas nie rozumie i rzuca nam tylko kłody pod nogi - jak często się zdaje nastolatkom.