Telenowele

Wenus

OPIS

Amelia Acosta po śmierci swego dziecka postanowiła adoptować Octavia, 2-letniego chłopczyka. Kilka lat później para adoptowała Vanesę. Dzieci dorastały razem, jednak w dorosłym życiu ich drogi się rozeszły. Po latach do hacjendy babci wraca Vicky - córka Octavia i David - syn Vanesy. Jakież jest ich zdziwienie, kiedy dowiadują się, że ich przybrana babcia nie żyje. David i Vicky razem zajmują się hacjendą, biorą udział w wyścigach konnych, rozwiązują zagadkę tajemniczej śmierci Amelii i poznają prawdziwą, zaskakującą historię swoich biologicznych i adopcyjnych przodków wyczytaną w pamiętnikach babci Amelii. To wszystko łączy ich na tyle, że wybucha między nimi silne, namiętne uczucie.

Niepokój Victorii wzbudza dziwny zarządca hacjendy, którego ludzie we wsi nazywają wampirem. Czy może mieć coś wspólnego ze śmiercią Amelii?

-------

Mam nadzieję, że ktoś się weźmie za czytanie moich wypocin. Jednak obiecałem sobie, że skończę to, nawet jeśli będę pisać tylko dla siebie.
Obsada nie ma dla mnie znaczenia, dlatego możecie wybrać ją wy. Przyznam, że do Victorii pasuje mi Eiza Gonzalez, a na Davida... nie wiem.
Arturo (Wampir) powinien być w wieku 45-50 lat. Kto wam pasuje?

mina107 · Wysłany: 0:41:28 09-12-12 Temat postu:

Wiesz tak jakoś ostatnio zastanawiałam się nad duetem Gonzalez&de la Fuente

czyli (według mnie):
Victoria - Eiza Gonzalez
David - Cristian de la Fuente
Arturo - Mario Cimarro

Wenus · Wysłany: 0:52:10 09-12-12 Temat postu:

David ma 20 lat, a Cristian 38, ale jak ci pasuje, to nie mam nic przeciwko.
Do roli Arturo wolałabym jednak kogoś o jaśniejszej karnacji.

Dzięki za pomysły.
Masz zamiar czytać?

mina107 · Wysłany: 0:55:10 09-12-12 Temat postu:

Jak najbardziej poszukam jeszcze wampira jutro

Wenus · Wysłany: 0:59:40 09-12-12 Temat postu:

Ok. A co powiesz na Saula Lizaso?
Ma coś takiego tajemniczego w twarzy.

Anna. · Wysłany: 9:53:00 09-12-12 Temat postu:

Ja także na pewno będę czytać ;DD

Zapraszam także do mnie http://www.telenowele.fora.pl/nasze-telenowele,51/amor-siempre-gana,24294.html

http://www.telenowele.fora.pl/nasze-telenowele,51/una-mujer-dos-caras-odcinek-6,23363.html

mina107 · Wysłany: 12:58:32 09-12-12 Temat postu:

Wenus · Wysłany: 0:23:21 10-12-12 Temat postu:

A więc zapraszam:

CAPITULO 1

- Dobrze. Tutaj sobie wysiądę. Nie wiem jak wygląda dalej droga.
- Jesteś pewna? Jakoś przejedziemy… - zaoferował się kierowca wyciągając różowe walizki z bagażnika.
- Alberto, wracaj! – w tym momencie zaczęłam się już niecierpliwić. – Daj… - niemal wyszarpałam mu z rąk moje bagaże i ruszyłam w stronę hacjendy. Nie mogłam się już doczekać tych, jakże zasłużonych, dwóch tygodni odpoczynku. To miejsce było niewątpliwie piękne, ale nadal nie wyobrażałam sobie, jak można tu mieszkać na stałe.

- Dziękuję. To tutaj. – z trudem przecisnąłem się przez zatłoczony autobus – Do widzenia! – rzuciłem kierowcy, wysiadając.
- Do widzenia! Udanych wakacji panu życzę…
Autobus odjechał. Poszedłem w stronę La Calma. Zadziwiało mnie, jak wiele potrafiło zmienić się przez te kilka lat i jednocześnie, ile pozostało nietknięte przez czas. Miło było zobaczyć znów tą samą polną drogę, te same drzewa, te same biedne chaty sąsiadów babci. Byłem pewny, że kiedy się rozgoszczę, zostanę tu na zawsze. Hacjenda babci jest na tyle cudowna, że nikt nie opuściłby jej z własnej woli.

KILKA DNI WCZEŚNIEJ

Usłyszałam „Cambio dolor”. Moja ręka zanurkowała w złotej kopertówce. Wreszcie znalazłam telefon. Wpatrując się w nieznajomy numer na wyświetlaczu, zastanawiałam się, kto to może być.
- Victoria Acosta, słucham!
- Vicki, tu…
- Babcia! – przerwałam jej, ale nie mogłam powstrzymać radości. – Właśnie jadę na zdjęcia. Szampon do włosów. Reklama. To coś ważnego?
- Zajmę ci tylko chwilkę…
- Poczekaj… Alberto, za ile będziemy w studio?
- 5 minut.
- Ok. Mamy 5 min. O co chodzi?
- Kochanie… Dzwonię, żeby cię zaprosić do mnie. Wakacje się zaczynają. Nie chciałabyś spędzić tych dwóch miesięcy u mnie? Jak za dawnych czasów?
- Babciu, ja nie mam wakacji. Pracuję cały czas. Ale na 2-3 tygodnie mogę się wyrwać. Mogę przyjechać w niedzielę?
- Nie zapytasz taty o pozwolenie? – babcia wydawała się być nieco zdziwiona.
- Jestem pełnoletnia. Nie potrzebuje jego zgody. Czekaj na mnie w niedzielę. Pa babciu!

- Babcia, w poniedziałek rano? Coś się stało?
- Nie, nie… Przeszkadzam ci?
- No co ty… Właśnie idę na uczelnię.
- To dobrze. Pamiętasz, o czym ostatnio rozmawialiśmy?
- Zgadzam się! W piątek kończę rok akademicki. W weekend będę już u ciebie. – Niemal usłyszałem radość babci w słuchawce. – Cieszysz się.
- Oczywiście, wnusiu… Więc ucz się i przyjeżdżaj do mnie szybko. Papa!
- Pa, babciu.

Dotarłam. Wreszcie. Choć nie bez strat. Miałam całe zakurzone buty, a na rękach prawie zrobiły mi się śliwy od tych cholernych walizek. Brama była otwarta, czyli babcia czekała. Nie zapomniała o mnie. Ostatni wdech. Za kilka kroków zobaczę moje dzieciństwo. Doszłam do końca żywopłotu, nie był zbyt starannie przycięty, i podniosłam wzrok, spodziewając się zobaczyć ten ogromny dom. Rozczarowałam się. Przyznaję. Ogromne złoża piwonii, kiedyś oplatające całą przednią, reprezentacyjną część hacjendy, niby znajdowały się na swoim miejscu, ale jakieś takie zmarniałe i poprzerastane trawą. Na oknach nie ujrzałam już tych dawnych pelargonii. Trawnik najwidoczniej nie był koszony od dawna, kamienne schody wyraźnie zniszczone, a z mojej Jabłonki został tylko niewielki, wystający z ziemi kikut. Jedyne co się poprawiło, to podjazd. Teraz droga do budynku była szeroka i prowadziła także z prawej strony, za to skutecznie ją zniszczono nierównymi kamieniami, spod których wystawały pojedyncze źdźbła trawy. Hacjenda była po prostu zaniedbana. Nie piękna, kolorowa i radosna jak kiedyś, natomiast z pewnością cicha. Ale to nie była moja Cisza. No właśnie. Wyglądała, jakby nikt tu już nie mieszkał. A przynajmniej nikt nie czekał na nową lokatorkę. Gdzie byli wszyscy? Straciłam nadzieję, że jakiś stajenny dżentelmen zabierze moje walizki, więc sama ruszyłam do drzwi. Zapukałam. Nikt nie otworzył. Tam nawet nie było słychać żadnych odgłosów. Wtedy usłyszałam szmer za plecami. W oknie zobaczyłam odbicie mężczyzny, zmierzającego w moim kierunku od strony prawego podjazdu. Wreszcie ktoś mi otworzy, pomyślałam.
- Przep… - zamarłam. – David! – podniósł głowę znad swoich walizek.
- Vicky…? – jego niepewność w głosie niemal mnie rozśmieszyła. Jak mógł mnie nie poznać? Nawet nie wiem, kiedy puściłam to, co miałam w dłoniach, biegnąc w jego stronę. Po chwili wisiałam już na jego szyi.
- Co tu robisz? – zapytałam, kiedy zdołałam się opanować.- Nie mów, że przyjechałeś na wakacje jak za dawnych czasów.
- Może nawet na dłużej. Zostaję nowym zarządcą, na prośbę babci. Czemu stałaś przed drzwiami? Nadal boisz się, że Arturo odgryzie ci palce?
- Spadaj! – roześmiałam się, przypominając sobie, jak 10 lat temu David wmawiał mi, że Arturo, zarządca, jest wampirem i poluje na moje palce, chcąc wypić z nich krew. – Robiłeś ze mnie idiotkę! – rzuciłam z udawanym wyrzutem.
- Bo wierzyłaś. Zresztą widziałaś ranę po ugryzieniu. – powiedział, z rozbawieniem pokazując mi bliznę na wskazującym palcu.
- Dobra! Powaga. Tu nikogo nie ma… - rozłożyłam ręce w bezradnym geście.
David spojrzał na zegarek.
- 9:57. Niedziela. O 10.00 jest msza, na którą wszyscy razem idą. Co oznacza, że przez najbliższą godzinę nikt nas nie wpuści. Babcia mnie uprzedzała.
- Tym lepiej… Musimy opowiedzieć sobie 10 lat życia. Idziemy po konie.
- Z pierwszą propozycją się zgadzam, ale stajnia będzie zamknięta.
- Ale my potrafimy otworzyć tą kłódkę bez klucza. – sparodiowałam jego głos. – Chodź. Powiedz, co robisz? Uczysz się, pracujesz już?
- Studiowałem – odpowiedział, wyrównując krok z moim. – zarządzanie. Teraz jestem na stażu. Jak się tu zadomowię, to nie wrócę na uczelnię. A ty?
- Rzuciłam szkołę. Robię karierą w modelingu. Aktualnie jestem na 2-tygodniowych wakacjach. Kiedyś odziedziczę firmę po tacie.
- Bez wykształcenia? – spojrzał na mnie spod zmarszczonego czoła.
- Moją szkołą będzie tata. Nikt mnie nie nauczy więcej niż on. Patrz, wymienili kłódkę. Chyba się nie przejedziemy…
- Trudno. Później. Chodź na wybieg. Tam powinna być część koni.
- Orientujesz się. Często tu przyjeżdżasz?
- Ostatni raz byłem tutaj dziesięć lat temu, ale dużo rozmawiam z babcią, a ona uwielbia opowiadać o hacjendzie.
- Do mnie dzwoni dość rzadko. – zrobiło mi się trochę przykro. Nie byłam zazdrosna o Davida, jednak mimo wszystko… Fakt, że sama nie wykazywałam zbytniej inicjatywy. No bo o czym miałam gadać z babcią. Mnie nie interesują techniczne sprawy hacjendy, a ją modeling. Mijamy się. – Sam jesteś, czy ktoś do ciebie dołączy?
- Walizki. O ile nikt ich nie ukradnie sprzed domu.
Wzruszyłam ramionami.
- Chodziło mi raczej o… Masz dziewczynę? – David, w charakterystyczny dla siebie sposób, uniósł lewą brew. – Żonę? Trójkę dzieci! – zgadywałam nadal.
- Całkiem odwrotnie.
- Nieee… Trzy żony i dziecko? – rzuciłam z udawanym oburzeniem.
- Nie. I’m single. – powiedział siadając na murku. - Głupolu. – dodał z naciskiem.
- Nie mów tak do mnie. – usiadłam mu na kolanach, opierając się o płot zagrody. Jak za dawnych czasów. - Co ja tu będę robić przez te 2 tygodnie?
- Oszalałaś? To najciekawsze miejsce na ziemi. No, ale jeśli ty nie potrafisz, sam znajdę ci zajęcie na każdy dzień. Zobaczysz. Jeszcze sobie przedłużysz pobyt.

CamilaDarien · Wysłany: 9:31:19 10-12-12 Temat postu:

Hej, postanowiłam zapoznać się z twoim dziełem i wcale tego nie żałuję, hehe.

Babcia zadzwoniła najpierw do Vicky, a później do Davida, prosząc, by wnuki przyjechały do niej na wakacje. Davidowi nawet złożyła propozycję, by został nowym zarządcą.

No i tak też się stało. David i Vicky przyjechali do hacjendy. Niestety, nikogo nie zastali, gdyż wszyscy udali się do kościoła na niedzielną mszę.
Ich pierwsze spotkanie po latach wyglądało, jakby byli parą, hehe!

Bardzo swobodnie się zachowywali, ona rzuciła mu się na szyje i się przytulali, chwilę później siedziała mu już na kolanach... No, no... Może coś z tego będzie.

Najbardziej jednak rozwaliła mnie końcówka!
- Sam jesteś, czy ktoś do Ciebie dołączy?
- Walizki.
Haha, to było dobre!

Poczucie humoru to on ma.
- Masz dziewczynę? Żonę? Trójkę dzieci!
- Całkiem odwrotnie.
- Nieee... Trzy żony i dziecko?!
To mnie totalnie powaliło. Lubię takie opowiadania. Oby więcej takich dowcipnych tekstów.

Czekam na nexta

Buziaki

Wenus · Wysłany: 15:44:52 10-12-12 Temat postu:

Witam Cię Anetko. Mam nadzieję, że później też nie będziesz żałować.
David i Vicky byliby kuzynostwem, gdyby nie adopcja, spędzali wspólne wakacje w dzieciństwie i przyjaźnili się, dlatego tak swobodnie się razem czują.

mina107 · Wysłany: 15:52:02 10-12-12 Temat postu:

Nawet nie wiesz jak się ucieszyłam jak zobaczyłam odcinek. Wracam ze szkoły, zatoki mnie bolą jak cholera a tu taka niespodzianka

CamilaDarien · Wysłany: 18:40:04 10-12-12 Temat postu:

Anna. · Wysłany: 19:23:17 10-12-12 Temat postu:

Genialny pierwszy odcinek. Ju uwielbiam Vicky i Davida. Czekam na kolejny odcinek.

Wenus · Wysłany: 19:24:05 10-12-12 Temat postu:

Sorry. Byłam pewna, że widziałam nick Anety. Mam omamy. Albo pomyliłam z wątkiem Mi corazón... To przez to, że obie macie w podpisie Willa

Anna. · Wysłany: 18:31:43 13-12-12 Temat postu:

Prolog u mnie http://www.telenowele.fora.pl/nasze-telenowele,51/amor-siempre-gana-prolog,24294.html