Telenowele

Lilly_Rose · Wysłany: 19:29:38 31-01-09 Temat postu:

Oki

Od razu zabiore sie za czytanie

Lilijka · Wysłany: 19:51:23 31-01-09 Temat postu:

BlackFalcon · Wysłany: 19:58:57 31-01-09 Temat postu:

BlackFalcon · Wysłany: 20:01:11 31-01-09 Temat postu:

Dubel.

Lilijka · Wysłany: 20:11:26 31-01-09 Temat postu:

BlackFalcon · Wysłany: 20:18:26 31-01-09 Temat postu:

Lilijka · Wysłany: 20:45:57 31-01-09 Temat postu:

BlackFalcon · Wysłany: 20:53:39 31-01-09 Temat postu:

Lilijka · Wysłany: 20:59:41 31-01-09 Temat postu:

Conrado.. czyli zmienil imię, zakladajac, ze byl kiedys Francisciem.. no tak, to oczywiste

Niedobre Luisisko

Poproszę kolejny odcinek

BlackFalcon · Wysłany: 21:04:33 31-01-09 Temat postu:

Gdyby to był Francisco - czy Eduardo by o tym wiedział?

Wedle życzenia

. Z podrowieniami dla Ciebie i podziękowaniami za cudowną wymianę zdań o mojej telce:

----------------------------------------------------------------------------

Odcinek 131

Pedro Velasquez podrapał się po brodzie i doszedł do jednego wniosku - cokolwiek się stało, on - jako przyjaciel - powinien dać szansę wytłumaczenia wszystkiego Rodriguezowi. Dlatego też postanowił, że musi się z nim spotkać - a to było możliwe tylko w jeden sposób.

Skierował swoje kroki prosto do celi Gustavo. Carlos siedział właśnie na pryczy i pomstował na tego, który ośmielił się tknąć jego córkę - na całe szczęście nie wiedział jeszcze, że Sonya spędziła noc ze znienawidzonym przez Santa Marię człowiekiem, boby chyba dostał apopleksji. Pedro puścił mimo uszu te mało pochlebne teksty o swoim bądź co bądź przyjacielu i odezwał się do Gustavo:

- Słuchaj, przemyślałem wszystko i chcę iść z wami.

- Z nami? - Gustavo był conajmniej sceptyczny. - A po co? Może chcesz nas powstrzymać od zabójstwa, jakie planujemy razem z Carlosem? Z góry mówię, że ci się to nie uda.

- Od niczego nie chcę was powstrzymywać, wręcz przeciwnie. Rodriguez mi ufa, dzięki mnie zastawicie na niego pułapkę, poza tym domyślam się, gdzie można go znaleźć.

- I ty sądzisz, że ja się na to nabiorę? Spadaj, zanim coś wymyślę i jutro znajdą cię...

- Gustavo, zaczekaj - to Carlos im przerwał. - Sięgnę po każdą pomoc, żeby odnaleźć moją córkę i zniszczyć tego drania. Jeśli Pedro wie, gdzie on jest...

- Hm, dobra. Ale jak Velasquez coś wywinie, odpowiesz za to głową.

- Zgadzam się. Pedro...- Santa Maria wstał i podał rękę Velaqsuezowi - ...jeśli mi pomożesz, odwdzięczę się, obiecuję.

- Nie trzeba. Rodriguez mnie też oszukał. W końcu to z moim bratem sypiał. Ostatnio dużo myślałem, doszedłem do wniosku, że śmierć Francisco była jego winą - gdyby ten drań nie był pijany, mój brat był żył!

Pedro sprawiał wrażenie, że naprawdę nienawidzi Ricardo. Dlatego Gustavo mu uwierzył. Jeśli jednak dowie się prawdy...

Daleko stąd Sonya praktycznie ciągnęła za sobą przestraszonego Luisa. Wiedziała, że wizyta na cmentarzu tuż po tym, jak chłopak był świadkiem zabójstwa, nie jest być może zbyt dobrym pomysłem, ale nie miała innego wyjścia.

- Ale w jakim celu tam idziemy? Tam przecież są tylko trupy, żaden z nich nie powie ci...

- Jeden może tak! Poza tym już prawie jesteśmy.

Istotnie, strzeliste rzeźby o przeróżnych kształtach zaczęły wyłaniać się już w oddali. Na środku cmentarza stał maleńki kościółek, na ścieżkach znajdował się kurz, ale to właśnie tutaj, w tym miejscu znajdowali się najbliżsi, którzy odeszli. Odmawiając w myślach krótką modlitwę Sonya przebiegła odległość dzielącą ją od kościoła i wpadła do wnętrza. Luis podreptał za nią.

Mieli szczęście, bo zastali na miejscu człowieka opiekującego się tą nekropolią. Był to stary, budzący grozę wielkością swoich wąsów, człowiek. Odezwał się do nich skrzypiącym ze starości głosem:

- A panienka czego tu szuka? I jeszcze to dziecko - to nie pole do zabawy dla takich jak wy.

- Nie przyszliśmy się tu bawić - wydyszała Sonya. - Chcę odnaleźć jeden grób - grób Francisco Velasqueza.

- Hoho, ten to był znanym radnym i to znanym nie tylko ze swojej działalności na rzecz polityki. A po co on pani? Rodzina jakaś, czy co? Ale chyba nie, bo ani kwiatów nie macie, ani nic.

- Muszę...muszę coś sprawdzić. Zaprowadzi nas pan?

- A zaprowadzę, tylko nie ważcie się niczego zniszczyć. Chodźcie za mną.

Ruszyli, a mężczyzna kontynuował:

- Dziwię się, na co wam, młodym, wizyta u takiego gościa, jak Velasquez. O ile brata miał...hm, dość rozrywkowego, to Francisco należał do osób może spokojnych, ale bardzo twardych, nieustępliwych i nawet żal mi było tego gościa, co się z nim związał - a tak, bo ja tolerancyjny jestem. A potem stało się coś dziwnego - ten zimny jak głaz Francisco uratował mu życie, samemu przy tym ginąc. Było to tak niesamowite, w ogóle sam fakt, że się z kimś związał, a potem jeszcze to...

- Proszę pana - Sonya przerwała monolog, choć słuchała z uwagą. - Czy ostatnio ktoś odwiedzał grób Francisco?

- Nieeee...Jego nikt nie odwiedza, bo jak już mówiłem, to był wredny człowiek.

"Wredny"? Więc za co Ricardo go tak kochał? Coś tu się zaczęło nie zgadzać.

- Co pan ma na myśli?

- Wiele różnych rzeczy. Chociażby jego twardą politykę dla najbiedniejszych, ale nawet nie o to chodzi. Pamiętam też, jak kiedyś potrafił wykorzystać śmierć własnego ojca - facet zmarł z przedawkowania narkotyków - do wybrania go na prezesa jakiegoś związku. Udawał wielką rozpacz, a w rzeczywistości wszyscy wiedzieli, że ojcem gardził. Kilku jednak dało się nabrać i Velasquez wygrał - a przecież to była taka zimna ryba, prawdziwa ludzka lodówka!

Jak to czasem dwie osoby daleko od siebie użyją tych samych określeń - Juan Orta też nazwał swego czasu majordomusa w domu Eduardo Abreu "ludzką lodówką".

Doszli już do nagrobka, mimo tego, iż upłynęły dopiero trzy lata, już zapadniętego i zaniedbanego.

- Staram się jakoś porządkować ten grób, ale nie mam już tyle sił, a prawdę mówiąc, nawet chęci. Proszę, panienko, oto miejsce, jakiego poszukiwałaś.

"Francisco Velasquez - nieodżałowany przyjaciel" - głosił napis na tabliczce.

- Skoro nie miał ojca, to kto zadbał o jego pochówek? Miał może matkę? Albo to brat, Pedro?

- Taaak...- odparł mężczyzna, który ich tu zaprowadził. - Akurat wtedy Pedro był wolny i to dzięki niemu Francisco ma gdzie spoczywać. Ale widzę, że chłopak, z którym tu przyszłaś, tylko marzy, żeby stąd uciec. Czego się boisz? - spytał Luisa starzec.

- Ja...Nie wiem. Tutaj czymś pachnie, czymś złym. Chcę stąd iść, Sonyu!

- Chyba masz rację, nie sądzę, by mój przyjaciel tu był, grób jest zbyt zaniedbany. O ile wcześniej nie mógł tu przyjść, bo...bo nie mógł...- Sonya nie zamierzała opowiadać przy obcym o tym, iż Ricardo dawniej był więźniem. -...to tym razem może po prostu udał się gdzie indziej. Szkoda. Myślałam, że wizyta tutaj coś mi da.

- A to szuka panienka kogoś, tak? - odezwał się mężczyzna. - Chyba się domyślam, kogo. Ale nie, Rodrigueza nie widziałem tutaj już od lat. Owszem, zajrzał tu parę razy, ale potem, jak zaczęła ścigać go policja, zniknął. Ale skoro to on jest panienki przyjacielem, to pewnie mam przyjemność z Sonyą Santa Maria, prawda? A podobno panienka uciekła z domu, więc chyba powinien...

- Nie! Bardzo proszę tego nie robić! Chociaż do momentu, gdy nie odnajdę Ricardo!

- Rozumiem, że panienka nie wierzy, by to on był winny śmierci Veronici, prawda?

- Oczywiście, że nie był! Błagam pana, niech pan nas nie zdradzi!

- Nie zdradzę. Bo w was wierzę. A temu chłopakowi, znaczy się Rodriguezowi, dobrze z oczu patrzy mimo, iż policja za wszelką cenę chce go wsadzić. Tak, tak, we wszystkich mediach, gazetach, telewizji, wszędzie pokazują jego zdjęcie jako głównego podejrzanego. Uważajcie więc na siebie...i na niego, jeśli go znajdziecie. Na fotografii, jaką widziałem w wiadomościach, ma takie spojrzenie, jakby faktycznie kogoś zabił, a jeszcze tak skierowali światło, że jego piwne oczy wyglądają iście upiornie. Zresztą podobno takie oświetlenie zepsuje zdjęcie każdego, kto ma ten odcień oczu. Ot, Francisco też miał piwne i nie zapomnę, jak któregoś dnia wyszedł na zdjęciu.

- Mam nadzieję, że nam się uda. Dziękuję panu za wszystko - odrzekła Sonya i pożegnała się z mężczyzną.

Lekko podłamana wychodziła z cmentarza, mówiąc do Luisa:

- Miałam jeszcze zamiar odwiedzić grób mamy Ricardo, ale skoro ten pan go tu w ogóle nie widział...Kiedyś położę u niej kwiaty, ale teraz nie mamy czasu. Szkoda, że jedyne, czego się dowiedzieliśmy, to to, że Velasquez miał jednak swoje ciemne strony.

- I kolor jego oczu - uzupełnił listę niepotrzebnych informacji Luis.

- Tak, właśnie, co mnie obchodzi, że Francisco miał piwne oczy i...Luis! - Sonya nagle wrzasnęła, strasząc ptaki, które siedziały w pobliżu. Ale trudno jej było się dziwić. - Dlaczego ten człowiek powiedział, że Velasquez miał piwne oczy?!

- Nie wiem...Może naprawdę je miał? - odparł nieco zdezorientowany chłopiec.

- Nieprawda! Ricardo wiele mi o nim opowiadał i zawsze podkreślał, że jego ukochany miał niebieskie oczy! Nawet mu je tak narysował! Dlaczego więc...Jezus, Maria...- to było jedyne, co w tej chwili przyszło jej do głowy.

- Sądzisz, że człowiek w grobie i Francisco Velasquez...- szepnął Luis.

- Tak, tak właśnie sądzę! Ale w takim razie kim jest nieboszczyk? I gdzie jest prawdziwy Francisco?!

Koniec odcinka 131

Lilijka · Wysłany: 21:53:24 31-01-09 Temat postu:

Wyszło szydło z worka

"Lista rzeczy niepotrzebnych"

Fajne okreslenie ;D
Ale moze Luis wcale nie przypadkiem wspomniał o tym kolorze oczu.. ?

Tej różnicy pomiędzy Fransem a człowiekiem z grobu.. może nie będę na razie komentować, bo nie do konca jeszcze wszystko mi się przyswoiło

Ale poczekaj - Luis Roberto Guzman, bądź co bądź majordomus, ma brązowe oczy!

I jeszcze takie z innej beczki pytanie - kto gra Maribel? W obsadzie jej nie zauwazylam

EDIT:

BlackFalcon · Wysłany: 22:06:48 31-01-09 Temat postu:

W grobie leży ktoś, kto ma piwne oczy. Ricardo powtarzał, że jego miłość miał oczy niebieskie. Możliwości są dwie: albo w grobie leży ktoś inny, albo Rodriguez kłamał. Tylko po co?

Wiem, że Guzman ma brązowe (piwne) oczy

. Ale zobacz (odcinek 126):

Lilijka · Wysłany: 22:30:40 31-01-09 Temat postu:

Aha, no to chyba, ze tak

Czyli opcja, ze grób jest pusty nie wchodzi w rachubę?

Wlasnie tak jak na fotce wyobrazam sobie don Conrado

Moze by tak jeszcze jeden.. odcinek?

Wiem, wiem, pozniej inni bedą mieli tyle do nadrabiania.. w ogóle to bardzo się cieszę, że mialam tylko 2 odcinki do nadrobienia