Telenowele

Jenny. · Wysłany: 12:15:55 01-08-09 Temat postu:

mam jedną przyjaciolke , wie o mnie wszystko ale ufam jej i bardzo mi na tej przyjazni zalezy . a przyjaciela.. hm mam dobrego kolego nie nazwe tego jednak przyjaznia.

Dulce Maria · Wysłany: 13:19:39 01-08-09 Temat postu:

Gatita · Wysłany: 14:14:55 01-08-09 Temat postu:

Ja tego tak nie odbieram: W filmach zawsze jest inaczej, taki ich urok ;P Tak samo można powiedzieć o miłości.. i co? Nie istnieje taka jak w filmach?
Wszystko zależy od człowieka. Przyjaźń istnieje! Dla mnie jest jedną z najważniejszych rzeczy, jednak macie rację, prawdziwego przyjaciela ciężko znaleźć

Leyla · Wysłany: 16:58:33 01-08-09 Temat postu:

Każdy ma prawdziwego przyjaciela, ale jeden znajduje go wcześniej, jeden później.. Jest tylu ludzi na świecie, na pewno przynajmniej jedna osoba nas będzie akceptować, rozumieć i podzielać nasze radości i smutki. Wszystkie jesteśmy jeszcze młode, nie ma co wymagać od życia, że teraz musimy znaleźć przyjaciela.
Czasem trzeba poczekać. Ja znam np. dużo osób które poznały się mając 30 lat a potem się przyjaźniły do późnej starości, dużo widać starych babć, które chodzą we dwie pod rękę do kościoła albo codziennie się odwiedzają w domach. W większości przypadków to jest właśnie prawdziwa przyjaźń

zastina · Wysłany: 18:02:43 01-08-09 Temat postu:

Mam przyjaciółke z ktorą chodze do klasy i spedzam każda wolną chwile, ale na początku lipca wyjechała do Holandi, i tęsknie za Nią okropnie

Lizzie · Wysłany: 19:15:05 01-08-09 Temat postu:

Renata, tylko ja bym chciała mieć teraz przyjaciółkę, a nie wtedy kiedy będę starą babcią

Wtedy są inne tematy rozmów...W ogóle ta świadomość zestarzenia się mnie przeraża

Gabriella · Wysłany: 20:21:55 01-08-09 Temat postu:

Mając 13 lat należałam do elity szkolnej, którą tworzyłam ze swoimi "przyjaciółkami".
Te najpiękniejsze, najbardziej znane... zawsze razem? Tylko prowizorycznie...
W końcu to nie była przyjaźń, a jedynie mistyfikacja tego słowa.
Każda z nas miała swój świat i swoje zabawki odgrodzone od innych.
Gdy pojawiały się problemy każda była z nimi sama.
Rozbiłyśmy elitę, której zasady były ważniejsze od jakichkolwiek więzi.
Traktowałam ludzi jako istoty żyjące obok mojego królestwa.
Nie dopuszczając nikogo do środka, aż odnalazłam najważniejszą i zarazem najcenniejszą osobę na świecie.
Stała się nie tylko ukochanym mężczyzną, ale i najwierniejszym i jedynym prawdziwym przyjacielem.
Jest jedyną osobą, którą nie tylko dopuściłam do swojego świata, ale i oddałam mu go.
I od tej pory moje królestwo stało się naszym wspólnym.

Lilijka · Wysłany: 22:20:15 01-08-09 Temat postu:

Ja na obozie z kolezanką (mozna powiedziec wlasciwie, ze przyjaciółką, bo ufamy sobie nawzajem, chociaż ze wszystkiego nie zwierzamy, bo i nie znamy się jakos super dobrze) robilysmy za takie, jak to ona okreslala, laleczki, ale mi się taka rola nawet podobała ;D Zawsze jakaś odskocznia, zresztą na wyjazdach ogólnie wszystko jest inaczej.

Lizzie, mnie tez perspektywa starości (no dobra, stracenia urody, niech żyje próżność

) przeraża

Ja nie chcę!

Gabriella · Wysłany: 8:36:23 02-08-09 Temat postu:

Więc witajcie w klubie, bo mnie też starość przeraża.
Raptem zmienią się priorytety...
Skóra wiotczeje i robi się obwisła...
tak jak pewne części ciała.
Buuu...
... Niech żyje młodość.

Dulce Maria · Wysłany: 13:03:17 02-08-09 Temat postu:

Lizzie, mnie tez perspektywa starości (no dobra, stracenia urody, niech żyje próżność

) przeraża

Ja nie chcę!

[/quote]

MNIE TEŻ.. i to strasznie..

Gabriella · Wysłany: 12:27:02 05-08-09 Temat postu:

Na szczęście do starości mi trochę brakuje.
A Mój Tomek twierdzi, że twarz mam nadal taką jak na zdjęciach gdy miałam 8 lat

Vogue. · Wysłany: 21:16:35 05-09-09 Temat postu:

Co do przyjaźni, cóż. Ciężko mi uwierzyć, że istnieje. Nigdy nie miałam żadnej przyjaciółki/przyjaciela, dla wszystkich byłam kumpelą, której można się zwierzyć, pogadac, pośmiać się, pójsć na zakupy, pogadać o chłopakach, makijażu, ale też o ciekawszych, interesujących tematach. Ale nigdy nie było w drugą stronę. Dopiero w tym roku, jak połączyli nasze klasy w gimnazjum w jedną to zaprzyjaźniłam się z taką jedna dziewczyną (znałam ją już wcześniej 8 lat, ale była koleżanką). Zwierzałyśmy się sobie ze wszystkiego, poczułam, że to wreszcie jest przyjaźń. I co ? Wtedy kiedy wreszcie jej zaufałam, a trwało to aż rok, bo dopiero miesiąc temu uwierzyłam, że jest mi bliższą osobą, okazało się, że mnie oszukała. Pojechała ze mną i moimi rodzicami na wakacje i jej tata miał nam oddać pieniądze po przyjeździe - ponad 2000 zł (tylko za nią oczywiście). Dla nas może nie jest to dużo pieniędzy, ale mniejsza z tym. Kiedy moi rodzice zaczęli się domagać zwrotu pieniędzy, ona nagle urwała ze mną kontakt, nawet nie chciała mi nic wyjaśniać. Doskonale wiedziała jadąc z nami na wakacje, że jej tata nie odda nam pieniędzy, ale mimo to bawiał się w najlepsze i mnie przekonywała, że będziemy świetnymi przyjaciółkami i w liceum nic się nie zmieni. Pochodziłam so tego z dystansem, ale mimo wszystko... No i nagle okazało się, że już nie jestem jej 'wielką przyjaciółką', że nie żałuje, ze nie trafiłyśmy do jednego liceum. Niejednokrotnie powtarzała mi, że ze mną ma najlepsze kontakty i kiedy wreszcie jej uwierzyłam nagle okazało się, że jest osobą, której w ogóle nie znałam, bo to wszystko co mi mówiła (już nie chcę mówić co to było, bo to jej sprawy) było nieprawdą, zmyślała, brała ode mnie kasę i tylko na tym jej zależało (a chodziłyśmy do prywatnego gimnazjum, wiec ona też powinna mieć kasę, ale okazało się, ze jej tata ma straszne długi i w ogóle nie ma pieniędzy). Rozmawiałam z jej przyjacielem, który już nim nie jest i opowiedział mi cąłą prawdę o niej i trochę się przeraziłam. Po takim doświadczeniu wiem, że żeby zaufać danej osobie potrzeba bardzo dużo czasu i nawet po roku czasu można się pomylić (a w zasadzie 9 latach).
Wybaczcie, ze to tutaj napisałam, ale mimo wszystko to przykra sprawa i musiałam się nią z kimś podzielić. Jest mi trochę ciężko, bo jak sobie przypomnę co razem robiłyśmy, na wyjeździe jakie akcje, ile się działo, jakie byłyśmy nierozłączne przez ten cały rok, jak stawiałyśmy czoła swoim problemom, pomagałyśmy sobie w każdej sytuacji to jest mi bardzo przykro, że zachowała się niedojrzale, bo nie potrafiła nawet powiedzieć przepraszam.

Dulce Maria · Wysłany: 21:18:58 17-09-09 Temat postu:

Uuu.. rzeczywiście przykra historia.. i przykro mi.. ja z moją przyjaciółką znamy się podobnie jak wy.. ileś tam lat, ale my od 4/5 lat się przyjaźnimy.. chociaż ja jakieś 2/3 lata temu to zrozumiałam.. teraz jest trochę gorzej.. ona chodzi do szkoły w innym mieście ja też.. jeszcze nauka.. i tylko weekendy mamy dla siebie.. a i nie wszystkie..;/

Lilijka · Wysłany: 22:43:36 18-09-09 Temat postu:

wiecie, to ze znamy kogos bardzo dlugo, nie znaczy, ze jest dobrym przyjacielem... mam kolezankę, ktorą znam wlasnie z 8-9 lat, ale nie uwazam jej za przyjaciolkę... bo jej jak czasem cos odwali, to się wkurza bez powodu, a potem juz niby wszystko ok... no sorry...

zwykle prawdziwych przyjaciol nie ma się blisko siebie, tzn nie w szkole, ale poznaje się ich gdzie indziej, na chociazby obozie, koloniach, jakims kursie pozalekcyjnym... miec taką naj przyjaciolkę blisko na osiedlu, w jednej klasie, to wielki fart...

Dulce Maria · Wysłany: 15:20:58 19-09-09 Temat postu:

A ja mam taką.. i właśnie wiem że o to nie chodzi.. bo sa osoby które znam od dzieciństwa.. jedna była kiedys przyjaciółką, a teraz nawet ''cześć'' nie ma.. z moją przyjaciółką chodziłyśmy razem do podstawówki dwa lata i do gimnazjum, ale teraz szkoła średnia i gorzej.. ona mieszka blisko mnie.. jakiś 1km, ale i tak mamy brak czasu..;/ jednak kiedy się widzimy to już nadajemy ciągle.. śmiech etc..;p