Telenowele

Paulineczka · Wysłany: 19:14:32 29-07-07 Temat postu:

Jasne, już do ciebie piszę

:* :*

Paulineczka · Wysłany: 20:28:24 29-07-07 Temat postu:

Jestem bardzo szczęśliwa, bo napisaliście dużo komentarzy pod tym odcinkiem! Postaraliście się

Dziękuję również za głosy oddane na mnie w ankiecie w temacie "Walki naszych telenowel".

:* :* :* Buziaczki kochani :* :*

Odcinek 94

Dwie godziny później Laura i Gustavo leżeli nad brzegiem jeziora.
- Było cudownie... Tak długo czekałam na tę chwilę.- powiedziała dziewczyna z uśmiechem na twarzy.
- Będziemy musieli ustalić datę ślubu i jeszcze musimy wszystkim o tym powiedzieć.
- Bardzo mnie wystraszyłeś z tym całym porwaniem. Myślałam, że to znowu ta osoba w szarych rękawiczkach.
Gustavo pocałował ukochaną w czoło.
- Przepraszam, ale chciałem cię zaskoczyć. Zrobić coś szalonego.- rzekł chłopak.
- Ale muszę przyznać, że podobało mi się to. Zostałam porwana, a później nagle ktoś od tyłu rozwiązuje mi chustkę. Widzę to jezioro, z którym mam tyle pieknych wspomnień i nagle ty mi się oświadczasz. To takie romantyczne.- mówiła dziewczyna, z lekkim uśmichem na ustach.- Nigdy nie zapomnę tego dnia, zawsze będę...
Laura nie zdążyła dokończyć, ponieważ Gustavo zatkał jej usta pocałunkiem.
- Mmm, zawsze tak świetnie całowałeś.- powiedziała Laurita, lekko przygryzając zębami dolną wargę.
- Wiem. Wiele kobiet mi to mówiło.- odparł chłopak, ale widząc zazdrosną minę Laury, dodał.- Ale nigdy żadna nie była dla mnie tak ważna, jak ty. I żadna nie była tak piękna jak ty... I nie całowała tak dobrze jak ty... I żadnej nie kochałem tak bardzo jak ciebie.
Laura nie czekając na nic pocałowała go namiętnie w usta.
- Kocham cię Gustavo.- wyszeptała dziewczyna, patrząc mu głęboko w oczy.
- Ja też cię kocham Lauro... Kocham cię najbardziej na świecie.
* * * * * *
Julia była w klinice. Louis miał właśnie operację.
- Boże, żeby tylko wszystko się udało.- mówiła się dziewczyna.- Louis się załamie, jeśli nie będzie mógł chodzić.
Nagle z sali, w której odbywał sie zabieg Louisa, wyszedł lekarz.
- I co, panie doktorze?
- Wszystko się udało. Pacjent będzie mógł chodzić za kilka tygodni. Przed tym będzie musiał jeszcze trochę ćwiczyć, żeby w pełni odzyskać władzę w nogach.
- Bardzo panu dziękuję! nie wiem jak ja się panu odwdzięcze!- powiedziała Julia, z szerokim uśmiechem na ustach.
* * * * * *
Pięć miesięcy później...
Laura i Gustavo żyli razem szczęśliwie. Louis nareszcie umiał chodzić, był z tego powodu bardzo szczęśliwy. Powoli zbliżał sie dzień jego ślubu z Julią.
- Kochanie, wybrałam takie zaproszenia.- powiedziała dziewczyna podchodząc do niego.
- Są ładne. Takie proste i eleganckie. Masz świetny gust kochanie.
Louis podszedł bliżej do Julii i pocałował ja w usta.
- Nasz ślub będzie piękny.- stwierdził, uśmiechając się do niej.
- Na pewno. Już nie mogę się doczekać, aż zostanę twoją żoną i zamieszkamy razem.
- Ja też nie mogę się tego doczekać, ale jeszcze bardziej nie mogę doczekać się nocy poślubnej.
- Och Louis, a tobie tylko jedno w głowie.- powiedziała dziewczyna ze śmiechem.
- Tak bardzo cię pragnę Julio...- Louis zaczął całować ją po szyi. Wsunął ręce pod jej bluzkę.
- Ej!- krzyknęła dziewczyna, odpychając go od siebie.- Nie tak szybko! Rączki przy sobie!
- Przepraszam kochanie, ale nie mogłem się powstrzymać...
- Mówiłam ci, zrobimy to po ślubie! Po ślubie! Słyszałeś??
- No tak... No dobra, obiecuję, że to się nie powtórzy.- powiedział Louis.
- Zawsze marzyłam o tym, żeby mój pierwszy raz był taki niezwykły... I od dziecka marzyłam o tym, żeby spotkać swojego księcia z bajki. Teraz wiem, że to ty nim jestes. Z tobą przeżyję mój pierwszy raz...
- Cieszę się z tego, co mówisz. Obiecuję ci, że na zawsze zapamiętasz swój pierwszy raz, naszą noc poślubną.- szepnął jej do ucha chłopak, po czym pocalował ją w usta.
* * * * * *
Laura od kilku dni źle się czuła... Postanowiła wybrać się do lekarza. Teraz siedziała w jego gabinecie, a lekarz trzymał w ręce wyniki badań.
- Coś ze mną nie tak?- zapytała wystraszona Laura.
- To normalne w pani stanie.
- Jakim stanie?? Proszę mówić jaśniej!
- Spodziewa się pani dziecka.- oznajmił doktor z lekkim uśmiechem na ustach.
Laura była bardzo zaskoczona.
- Dzie... dziecka??- spytała, niedowierzając.