Telenowele

Karolllina · Wysłany: 12:59:27 27-07-07 Temat postu:

miałam dopiero skomentować jak przeczytam wszystkie odcinki, ale jestem dopiero przy 18 , matko ta tela jest extra

ten gosciu z 18 odcinka Arturo jest zarabisty

i wogole, fajnie ze dodałaś tam jakiś polski akcent o tej rozmowie o Polsce

telcia świetna

czytam dalej

cris · Wysłany: 13:12:31 27-07-07 Temat postu:

No to bardzo sie cieszę, że Ci się spodobała

Tak dałam tekst o Polsce, są też osoby które mają swoje odpowiedniki w rzeczywistości, a więc: Catalina, Maya i Natalia:)

Karolllina · Wysłany: 13:25:45 27-07-07 Temat postu:

no nareszcie przeczyatałam

ta tela jest SUUUPER!!!! naprawdę strasznie mnie wciągnęła, i kurde sama już nie wiem która z twoich teli jest najlepsza, ale teraz wydaje mi się że chyba ta:) tela w formie pamietnika, super pomysł

Twoje tele i jeszcze troche inncyh tel należą do moich ulubionych na tym forum

super piszesz, naprawdę jak się zacznie czytać to już nie mozna się oderwać

czekam z niecierpliwością na nowy odcinek

cris · Wysłany: 13:27:29 27-07-07 Temat postu:

odc. 31

- Dlaczego nic mi nie powiedziałaś – Santiago i ja wyszliśmy do ogrodu, by móc spokojnie porozmawiać – Mogłaś wyznać mi prawdę.
- Wiem. Tak właśnie powinnam była zrobić, ale nie umiałam. Spróbuj mnie zrozumieć. Umarła Juana, to ona się mną opiekowała – próbowałam wszystko mu wyjaśnić – Dowiedziałam się, z jakiej rodziny pochodzę i…Santiago, ja…Wszystko ci opowiem, ale nie teraz. Potrzebuję trochę czasu. Tylko trochę czasu.
- Bardzo cię kocham i boli mnie, bo widzę, że cierpisz – spoglądał na mnie z troską.
- Cierpiałam, ale teraz jestem szczęśliwa. Jesteś przy mnie i nic więcej mi nie potrzeba – w jego ramionach czułam się bezpieczna, jak nigdy dotąd.
- Wstydu nie macie! – Ana Karina pojawiła się niespodziewanie – Przypominam ci, że wciąż jesteś moim mężem. Nie masz wstydu, żeby obściskiwać tę dziewuchę w domu moich rodziców.
- Jakoś tobie nie przeszkadzało obściskiwać się z różnymi typami, choć byłaś moją żoną. Nie muszę ci chyba tego przypominać – Santiago był wściekły – I nie pozwalam ci obrażać Mariny. To kobieta, którą kocham i która już wkrótce zostanie moją żoną.
- Póki co to ja nią jestem – zostawiła nas samych i udała się do domu.
Zostaliśmy w ogrodzie jeszcze kilka minut a później także weszliśmy do środka. Zauważyłam tam jak moja matka i Ana Karina o coś się kłócą. Emperatriz próbowała ja uspokoić, ale dziewczyna była wściekła. Zobaczywszy Santiago i mnie wbiegła na górę do swojego pokoju.
- Muszę już iść. Zrobiło się późno. Odwiozę cię do pensjonatu – zaproponował Santi.
- O nie – ostro zareagowała matka – Nigdzie jej nie zabierzesz. Marina jest moją córką i jej miejsce jest tutaj, w tym domu, ze mną. Nigdy więcej się nie rozstaniemy – położyła swe dłonie na moich ramionach – Kazałam przygotować dla ciebie pokój.
- Chyba nie powinnam tu zostawać – zaprotestowałam.
- Dlaczego? Nie chcesz mieszkać ze mną, swoim ojcem i resztą rodziny? – zrobiła smutną minę – Nie chcesz być z nami?
- Nie o to chodzi – odpowiedziałam speszona – Oczywiście, że chciałabym być z wami, moją rodziną – uśmiechnęłam się do niej smutno.
- Więc o co chodzi? – dopytywała, zupełnie nie rozumiejąc mojego zachowania.
- O nią – spojrzałam w górę – O Anę Karinę. Nie wyobrażam sobie życia z nią pod jednym dachem. Nie teraz.
- Wiem, że to trudna sytuacja, ale jesteście kuzynkami. Musicie się jakoś dogadać – przekonywała – Zobaczysz, że dojdziecie do porozumienia.
- Czy Ana Karina była niemiła dla Mariny? – na schodach pojawiła się Mariana – Coś się stało, kochanie? – spojrzała na mnie z troską.
- Nie ciociu – nie chciałam jej ranić – Nic się nie stało.
- Chodzi o to, że moja córka nie chce zostać z nami w domu. Chce wrócić do pensjonatu – w jej oczach zalśniły łzy.
- O nie. Nie ma mowy – stwierdziła stanowczo Mariana – Jesteś częścią tej rodziny i zamieszkasz z nami. To już postanowione.
- Ciociu, to chyba nie jest najlepszy pomysł. Właśnie tłumaczyłam mamie… - chciałam przedstawić swoje argumenty, ale mi nie pozwoliła.
- To najlepszy pomysł Marino – nie zamierzała ustąpić – Zostajesz. Już przygotowaliśmy ci pokój.
- Chodź. Musisz go zobaczyć – Emperatriz pociągnęła mnie za rękę.
- W takim razie ja już uciekam – Santi pożegnał się z nami i wyszedł. Tymczasem matka i ciotka, zabrały mnie do mojego nowego pokoju. Był prześliczny. Taki przytulny i świetnie wyposażony.
- Gdyby czegokolwiek ci brakowało, mój pokój jest niedaleko. Śmiało możesz do mnie zajrzeć. Zostawię cię teraz samą. Dobranoc kochanie – Emperatriz ucałowała mnie przed wyjściem.
- Ja też już pójdę. Śpij dobrze, moje dziecko – Mariana pocałowała mnie w czoło a następnie uścisnęła – Tak się cieszę, że tu jesteś.
Zostałam sama. Starałam się zebrać myśli. Tyle się dziś wydarzyło. Teraz jestem w domu. Moim prawdziwym domu z moją prawdziwą rodziną.
***

Karolllina · Wysłany: 13:30:14 27-07-07 Temat postu:

odcinek super

no i Marina zostaje w domu, wszystko ładnie i fajnie

Została tylko ta jędza Ana Carina i jeszcze rozwiązanie zagadki kto ją zabił. Odcinek super jak już pisałam

Sunrose · Wysłany: 13:40:50 27-07-07 Temat postu:

Świetny odcinek

Po prostu uwielbiam telę i cały czas mnie intryguje jak ją zakończysz

Ale mnie wkurza ta Ana Carina

Jest strasznie denerwująca

I mam pytanie: już napisałaś całą tą telę czy jesteś w trakcie pisania ?

cris · Wysłany: 18:07:34 27-07-07 Temat postu:

Roberta Pardo · Wysłany: 18:43:06 27-07-07 Temat postu:

odcinek jak zwykle świetny...czytam każda twoją telcię jak zaczarowana, co ty potrafisz zrobić z czytelnikiem:D a co do ankiety...ciężki wybór...szkoda, ze nie ma opcji, że Marina zostaje z Santim na ziemi:P

Sunrose · Wysłany: 18:49:10 27-07-07 Temat postu:

Dzięki że zrobiłaś wyjątek

Świetny odcinek

Dobrze że Marina upiera się że chce być z Santim do końca swojego życia

Karolllina · Wysłany: 19:59:41 27-07-07 Temat postu:

odcinek super

wreszcie zaczyna się układać w życiu Mariny

czekam na new

co do ankiety ja nie oddaje glosu, bo chcę żeby Marina została na ziemi z Santiago

cris · Wysłany: 13:04:47 28-07-07 Temat postu:

Dziekuje a mile komentarze i glosy w ankiecie. Zapraszam równiez do czytania i oddawania glosów na moja tele Cielo y Sol w Walkach naszych telenowel. A juz teraz kolejny odcinek historii...

odc. 33

Z samego rana udałam się do ogrodu. Chciałam pobyć przez chwilę sama, miałam tyle do przemyślenia. Dziś pogrzeb mojej prababki, a ja czułam się okropnie. Było tak wiele spraw, które wciąż nie dawały mi spokoju. Przede wszystkim nie dawało mi spokoju pytanie dotyczące tego mężczyzny, którego widziałam w ogrodzie. Choć nigdy nie widziałam jego twarzy, byłam przekonana, że to ten sam, który strzelał do mnie. To on zabił także Francesce. Tylko, czemu? Był kimś z rodziny? A może ktoś go wynajął? Tylko, po co?
- Marina? – usłyszałam za plecami męski głos. Podskoczyłam jak oparzona – Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć – to był Octavio Velasquez.
- Nic się nie stało. Zamyśliłam się i nie usłyszałam pana nadejścia – zmusiłam się do uśmiechu. Nie znosiłam tego mężczyzny.
- Mów mi po imieniu. W końcu jestem twoim wujkiem – starał się być serdeczny – Mam nadzieję, że uda nam się zaprzyjaźnić. Chciałbym lepiej cię poznać. A teraz chodź, musimy iść do domu. Za chwilę wyjeżdżamy do kościoła – objął mnie swoim ramieniem i poprowadził w kierunku domu. Jego wyjątkowo miłe zachowanie, bardzo mnie zaskoczyło.
***
Starałam się być dzielna, ale nie mogłam powstrzymać szlochu. Pogoda była przepiękna, słońce ogrzewało mą twarz a ja miałam ochotę krzyczeć z bólu, który rozdzierał moje serce. Właśnie żegnaliśmy jedną z najbliższych mi osób. Prababcię poznałam i pokochałam z całego serca kilka dni temu i już musiałam się z nią pożegnać. Ksiądz odprawiający nabożeństwo żałobne mówił słowa pocieszenia. Przekonywał, że nie żegnamy się na zawsze, bo kiedyś wszyscy spotkamy się w domu Pana. Chyba bardziej niż on wierzyłam w sens tych słów, jednak muszę szczerze wyznać, że nie była to dla mnie pociecha. Ja pragnęłam zostać tutaj, z rodziną, którą dopiero, co poznałam i szczerze pokochałam. Spojrzałam na Carlitosa, stał zapłakany, chyba nie do końca rozumiejąc, co się dzieje. Dotknęłam jego ręki a on przytulił się do mnie. Płakała także ciocia Mariana, mój ojciec i Santiago. Spojrzałam na moją mamę, stała tuż obok mnie, na jej twarzy nie malowały się żadne emocje. Jej postawa coraz bardziej mnie intrygowała. Była niezwykła. Nigdy nie potrafiłam rozpoznać, o czym myśli, co czuje. Była tak różna od Mariany, z której twarzy emocje można było czytać, niczym z otwartej książki. Teraz przeniosłam swój wzrok na Octavio i Anę Karinę, którzy stali obok siebie. Byli do siebie tak podobni. Ktoś, kto ich nie znał, na pierwszy rzut oka mógł się zorientować, że to ojciec i córka. Teraz sprawiali wrażenie znudzonych, wręcz zniecierpliwionych, ukradkiem spoglądając na zegarek.
Po zakończonym nabożeństwie udaliśmy się do domu. Zebrało się tam kilkadziesiąt osób. Daleka rodzina, przyjaciele i współpracownicy. Pocieszeniem był dla mnie fakt, że przyszli przyjaciele z redakcji.
- Dziękuję wam wszystkim za przybycie – odezwał się nagle Octavio – Dziękuję, że towarzyszycie mojej rodzinie w tak bolesnej dla nas chwili – krótko mówił o prababci i o tym jak wiele wniosła w życie jego bliskich a następnie powiedział coś, co zupełnie mnie zaskoczyło – Chciałbym abyście wszyscy poznali nowego członka naszej rodziny. Marina Suarez jest, bowiem córką mojej kuzynki Emperatriz i jej męża, Andresa. Po latach wróciła, aby zająć należne jej miejsce w naszej rodzinie – Nie ukrywam, że jego słowa mocno mnie zaskoczyły. Sprawiał wrażenie, jakby naprawdę się cieszył z mojego powrotu. Ojciec zbliżył się do mnie i pocałował mnie w policzek. Chwilę później znalazła się przy nas także ciotka Mariana. Wzrokiem poszukałam mojej mamy. Biegła po schodach tuż za płaczącą Aną Kariną. Poczułam w sercu dziwne ukłucie smutku.
***

monioula · Wysłany: 13:28:27 28-07-07 Temat postu:

Przeczytałam wszystkie odcinki i z ręką na sercu mogę powiedzieć, że ta telenowela jest świetna. I nie chodzi tu o to, że jest super obsada, czy coś w tym stylu. Po prostu piszesz świetnie, nie mogę się oderwać. Nigdy nie lubiłam czytać opowiadać w formie pamiętników, a dzięki tobie to się zmieniło. Nawet o najnormalniejszych wydarzeniach czy uczuciach piszesz tak, żeby zaciekawić czytelnika. Podejrzewam, że wszystkie twoje telenowele są tak świetnie pisane, choć czytam tylko tę i "Angeles". Ty po prostu masz talent. Gratuluję.

Ale sobie myślisz: "Ta to się rozpisała

" Nie ma co

cris · Wysłany: 13:31:32 28-07-07 Temat postu:

heh nie ma nic cudowniejszego niz takie dlugie i piekne komentarze. Zadna statystyka ani nic z tych rzeczy nie moze sie z tym równac, wiec dziekuje serdecznie:)

Sunrose · Wysłany: 14:19:28 28-07-07 Temat postu:

Właśnie ty na prawdę masz talent

Wszystkie twoje telcie wciągają i nie można się oderwać

Powinnaś napisać książkę i ją wydać bo szkoda żeby się taki talent marnował

Natka*** · Wysłany: 14:34:12 28-07-07 Temat postu:

Co prawda intyguje mnie zachowanie Emperatriz... Ona jest jakaś... dziwna... Ta telenowela ma coraz więcej znaków zapytania... aż sama się w tym wszystkim gubię... Dlatego czekam na nowe odcinki

Ten był świetny choć smutny...